Okruchy życia

Czterdziestoletni Pierre ulega niebezpiecznemu wypadkowi drogowemu. Wyrzucony z samochodu, sparaliżowany mężczyzna próbuje przypomnieć sobie kluczowe momenty swego życia. Pamięta, że planował wyjazd do Tunezji, by zacząć tam nowe życie, pamięta, że zerwał ze swoją kochanką Hélène, która nie potrafiła sprostać wymaganiom, jakie postawił jej w związku, a do której list – niezaadresowany - przechowuje w kieszeni. Pamięta chwile, kiedy bezsilnie obserwował upadek swojego małżeństwa. Co w jego życiu było prawdziwym przeżyciem, a co elementem gry, którą prowadzi z nim życie? Kiedy Pierre trafia do szpitala, obie kobiety, Hélène i Catherine, spieszą na ostatnie spotkanie. W pamięci Pierre’a przewija się splot okoliczności, które doprowadziły do tragicznego wypadku?

„Okruchy życia” Claude’a Sauteta należą do klasyki francuskiego melodramatu. Widz dostaje szansę rekonstrukcji – niczym policjanci badający okoliczności wypadku - zdarzeń, które znajdują kulminację w katastrofie, pokazanej w pierwszej scenie filmu. Reżyser świadomie łamie linearną strukturę opowieści, by zatuszować banał sytuacji, jaka stała się tematem filmu, charakterystyczna raczej dla amerykańskiego harlequina niż dla wyrafinowanego kina francuskiego. W efekcie to rozbicie, wymuszające swobodne operowanie retrospekcjami, okazuje się siłą filmu. Składanie puzzle’a pozwala na docenienie relacji między parą głównych bohaterów, granych przez Michela Piccoli i Romy Schneider, których losy spina efektowna klamra sekwencji wypadku – montażowy majstersztyk, niemający wówczas sobie równych w kinie europejskim.