Pewnego razu na Dzikim Zachodzie

Flagstone, małe miasteczko na Dzikim Zachodzie. Brett McBain, jego założyciel, oczekuje na swym ranchu Sweetwater przyjazdu z Nowego Orleanu świeżo poślubionej żony. Właśnie przygotowuje powitalne przyjęcie. I w tym momencie dochodzi do napaści, w wyniku której zostaje zabity, podobnie jak i trójka jego dzieci z poprzedniego małżeństwa. Dokonuje tego banda Franka na tajemne zlecenie firmy budującej linię kolejową, dla której ziemie McBaina stanowią nadzwyczajnie łakomy kąsek. Skoro sam nie chciał się ich zrzec, kolejowy magnat postanowił wydrzeć mu je siłą. O zbrodnię podejrzewany jest jednak Cheyenne, niewinny, choć wyjęty spod prawa Metys. Nagle owdowiała Jill McBain, która stanowi kolejny cel oprychów, nie zostanie sama, niespodziewanie pomocy udzieli jej tajemniczy „człowiek-znikąd”, którego wcześniej nigdy nie spotkała, zwany Harmonijką. Okazuje się, że Frank – bezwzględny, psychopatyczny morderca – jest mu coś winien i teraz nadeszła pora egzekucji dawno zaciągniętego długu.

Sergio Leone zasłynął jako twórca, zrealizowanej w konwencji spaghettiwesternowej, tzw. trylogii dolarowej, w skład której wchodzą filmy: „Za garść dolarów" (1964), „Za kilka dolarów więcej" (1965) i „Dobry, zły i brzydki" (1965). Drugą trylogię, tzw. amerykańską, tym razem niejednolitą gatunkowo, rozpoczyna western „Dawno temu na Dzikim Zachodzie”, a dopełniają: również utrzymana w westernowej poetyce, a osadzona w realiach rewolucji meksykańskiej „Garść dynamitu” (1971) oraz gangsterska saga „Dawno temu w Ameryce” (1984). Leone, świadome wykorzystujący bogaty arsenał środków wyrazowych, dysponuje świetnym opanowaniem filmowego rzemiosła, kompozycja każdego kadru jest u niego precyzyjnie przemyślana. Jego filmy, które często rewidują podstawowe, skonwencjonalizowane zasady gatunkowe, są przy tym niezwykle atrakcyjnie zrealizowane, a to zasługa bliskich współpracowników: operatora Tonino Delli Colli, kompozytora Ennio Morricone czy – często obsadzanych wbrew swemu emploi – gwiazd.