Romeo i Julia

Werona, XVI w. Między rodami Kapuletich i Montekich trwa odwieczna waśń, ale nastoletnie dzieci – Julia Kapuleti
i Romeo Monteki – zakochują się w sobie. Wyznanie miłości następuje nocą, w ogrodzie Kapuletich. Młodzi postanawiają potajemnie wziąć ślub. Udziela im go franciszkanin, ojciec Laurenty, w nadziei, że małżeństwo zakończy wojnę rodów. Tymczasem kuzyn Julii, Tybalt, zabija przyjaciela Romea. W odwecie Romeo zabija Tybalta, za co zostaje skazany przez księcia Werony na wygnanie do Mantui. Przed opuszczeniem miasta spędza noc poślubną z Julią. Dziewczyna jest przyrzeczona przez rodziców Parysowi. Ojciec Laurenty podaje jej środek nasenny, którego działanie imituje śmierć. „Nieżywa” Julia ma być zabrana z grobu przez Romea, do którego franciszkanin wysyła posłańca
ze stosowną informacją. Wpierw jednak Romeo odbiera fałszywą wiadomość o śmierci Julii. Wraca do Werony, zabija Parysa, a nad grobem ukochanej wypija truciznę. Julia, widząc po przebudzeniu martwego Romea, przebija się jego sztyletem. Zwaśnione rodziny godzą się nad mogiłą swych dzieci.

Wyreżyserowana przez Franco Zeffirellego, najlepsza filmowa adaptacja tragedii Williama Szekspira, jeśli nie liczyć uwspółcześnionej wersji musicalowej, czyli „West Side Story”.
W przeciwieństwie do George’a Cukora, który w swojej ekranizacji, z 1936 r., powierzył role tytułowe gwiazdom
po trzydziestce, Zeffirelli zaangażował młodych aktorów. Olivia Hussey (Julia) miała 15 lat, Leonard Whitting (Romeo) był od niej dwa lata starszy. Na ekranie wyczuwa się autentyzm młodzieńczego uczucia bohaterów. Reżyser pokazał ich w scenie erotycznej i nie krył zadowolenia z doszukiwania się w jego filmie (powstałym w czasach kontestacji młodzieżowej) paraleli między buntowniczą postawą kochanków z Werony i dzieci-kwiatów.
Przy wszystkich odniesieniach do współczesności piękna, barwna adaptacja Zeffirellego, „wyprowadzona” z teatru
w prawdziwy włoski plener, wiernie oddaje epokę renesansu. Przyniosła Oscara za kostiumy Danilo Donatiemu i za zmysłowe (zwłaszcza w scenie balkonowej) zdjęcia Pasqualino de Santisowi, Po raz pierwszy w historii tej nagrody otrzymał ją operator z Europy. Muzykę napisał Nino Rota, jej temat przewodni stał się przebojem.