Pół żartem, pół serio

Chicago, 1929 rok. Dwaj bezrobotni muzycy są przypadkowymi świadkami gangsterskiej rozprawy w dniu świętego Walentego. W obawie przed rozpoznaniem postanawiają uciec z miasta, ale jedyną szansą na angaż poza Chicago jest dołączenie do żeńskiej orkiestry, udającej się pociągiem do Miami. Stawiają się na dworcu w kobiecych strojach – jako saksofonistka Josephine (w rzeczywistości Jerry) i kontrabasistka Daphne (Joe). Rozpoczyna się ekscytująca podróż, obfitująca w szeregi niespodzianek. Przede wszystkim Jerry zakochuje się w uwodzicielskiej wokalistce Sugar i – aby ją zdobyć – zaczyna przed nią udawać nieśmiałego milionera, zaś Daphne znajduje adoratora w osobie autentycznego milionera. Co gorsza, na dorocznym zjeździe w Miami zjawiają się chicagowscy gangsterzy.

Brawurowa komedia Billy Wildera, słusznie uważana za jedną z najlepszych w historii gatunku, jest kwintesencją stylu twórcy: perfekcyjna reżyseria Wildera, błyskotliwy scenariusz I.A.L. Diamonda, aktorski profesjonalizm Tony Curtisa i Jacka Lemmona oraz nieprzemijający wdzięk Marilyn Monroe. W filmie odzywają się echa tradycyjnych gatunków hollywoodzkich – od kina gangsterskiego po słynną sophisticated comedy, wraz z ich stałymi motywami, zręcznie parodiowanymi zarówno przez wykonawców, jak i w warstwie fabualrnej. No i te wspaniałe dialogi z pamiętną finałową ripostą „Nikt nie jest doskonały”, która weszła do języka potocznego na całym świecie. Jak zwykle bywa z genialnymi dokonaniami, z ośmiu nominacji do Oscara (w tym za scenariusz i reżyserię) Akademia doceniła jedynie kostiumy.