Funny Games

Anna, Georg i ich kilkuletni syn pragną spędzić spokojny weekend, relaksując się w letnim domu nad jeziorem. Gdy są już na miejscu, mężczyzna wraz z chłopcem – nie chcąc tracić czasu – od razu zajmują się oporządzeniem łódki, podczas gdy kobieta przygotowuje posiłek. Przerywa jej rozlegające się pukanie do drzwi. To Paul, postawny młodzieniec, którego bohaterka całkiem niedawno widziała u sąsiadów. Jak twierdzi, przyszedł właśnie na ich prośbę, jedynie po to, by pożyczyć jajka. Jego niezdarność zaczyna irytować Annę do tego stopnia, że jak najszybciej próbuje spławić uciążliwego gościa. Nie udaje jej się to, co więcej, do Paula dołącza bardziej wyrafinowany Peter. Młodzi mężczyźni zaczynają zachowywać się na tyle prowokacyjnie, że złość kobiety zamienia się w autentyczny strach. Nie pomaga pojawienie się Georga, który na własnej skórze doświadcza pierwszego brutalnego aktu przemocy przybyszów w białych rękawiczkach. Rodzina jest przerażona, a to zaledwie wstęp do tego, co się wydarzy w dalszej części dnia i nocy.

Austriacki reżyser filmowy oraz teatralny Michael Haneke uchodzi za twórcę, który w swoich pracach konsekwentnie zgłębia pewien krąg tematyczny, boleśnie i bezkompromisowo nakłuwając bolączki trawiące współczesne społeczeństwo. Uznaje się go za czołowego moralistę współczesnego kina, choć zamiast odpowiadać na pytania, skupia się raczej na obrazowaniu ciemnej strony ludzkiej egzystencji, zachowując każdorazowo charakterystyczną dla siebie dużą dbałość o szczegół. Zrealizowane w 1997 roku „Funny Games” uznaje się za trzecią część „trylogii austriackiej”, w której skład wchodzą jeszcze: „Siódmy kontynent” (1989) oraz „Benny’s Video” (1992). Filmy te, pełne brutalnej przemocy, stanowią pewnego rodzaju terapię szokową, będąc jednocześnie gorzkim rozliczeniem ze znajdującą korzenie w historii mentalnością dominującą w kraju reżysera. O gehennie „Funny Games” Haneke mówił: „Nie chodzi o to, czy i jak pokazywać przemoc, ale pozwolić widzowi uświadomić sobie własny stosunek do przemocy i do sposobu, w jaki została pokazana. W ‘Funny Games’ chciałem pokazać przemoc taką, jaką jest naprawdę, to znaczy niemożliwą do strawienia. Z powrotem nadaję przemocy jej realność". W 2007 roku reżyser zrealizował amerykański remake swego filmu – „Funny Game U.S.”.