Przełamując fale

Wywodząca się z małej, zamkniętej społeczności protestanckiej z północy Szkocji, młoda i naiwna Bess McNeill zakochuje się w Duńczyku Janie, pracującym na platformie wiertniczej na Morzu Północnym. Mimo sprzeciwu społeczności pobierają się i kiedy Jan wraca na platformę, Bess modli się, by wrócił do niej jak najszybciej. Niestety, wraca – ale na wpół sparaliżowany po wypadku, jakiemu uległ w pracy. Małżonkowie nie mogą prowadzić życia seksualnego, Jan sugeruje Bess, by wzięła sobie kochanka i opowiadała mu o swoich doznaniach w trakcie miłosnego zbliżenia. Kobieta spełnia jego życzenie w imię miłości do męża, którego stan zaczyna się poprawiać, co traktuje jako znak Boży. Ale w pewnej chwili stan zdrowia Jana zaczyna się pogarszać, czyżby potrzebne było jeszcze większe poświęcenie?

Kluczowy w karierze Larsa von Triera film jest zarazem najgłośniejszym i najbardziej utytułowanym filmem roku – wyróżnionym między innymi Wielką Nagrodą Jury w Cannes, Europejską Nagrodą Filmową za film roku, kreację Emily Watson w roli Bess oraz nagrodą FIPRESCI, a także nominacjami do Oscara (Watson) i Złotego Globu (film roku) . A także – jednym z najbardziej kontrowersyjnych dzieł sezonu. Z jednej strony jest to próba nawiązania do dorobku Carla Th. Dreyera, uznawanego przez von Triera za mistrza, zwłaszcza w traktowaniu tematyki religijnej, z drugiej zaskakującą drastycznością formy opowieść o najbardziej intymnych sferach ludzkiego życia, kontrapunktowana muzycznymi interludiami, odwołującymi się do przebojów zachowanych w zbiorowej pamięci. Szeroki rezonans filmu nie uchronił twórcy przed zarzutami cynicznej manipulacji, co stanie się cechą charakterystyczną dorobku von Triera.