Pulp Fiction

Tytuł wywodzi się od amerykańskiej nazwy taniej literatury – powieści i komiksów – wydawanych w masowych nakładach. Quentin Tarantino i jego współscenarzysta Roger Avary połączyli kilka wątków podobnych opowieści – oscylujących od thrillera do melodramatu i od komedii do klasycznego filmu noir – w mozaikę kilkunastu historii, powielających wątki i motywy charakterystyczne dla tego typu prozy. Wśród kilkunastu bohaterów znaleźli się między innymi dwaj płatni mordercy pracujący na zlecenie potężnego gangstera, człowiek zajmujący się zacieraniem śladów zbrodni, znudzona żona gangstera nadużywająca narkotyków, bokser, któremu mafia zleciła przegranie walki, a który nie dotrzymał warunków umowy, drobni przestępcy i dilerzy narkotykowi . Sytuacje inspirowane literaturą i filmem, po wielkokroć wcześniej powielane, w tym zestawieniu nabierają świeżości i nowych znaczeń.

Canneński Złota Palma zaskoczyła nie tylko Quentina Tarantino, ale i miłośników kina Krzysztofa Kieślowskiego, który na tym samym festiwalu pokazywał film „Trzy kolory – Czerwony”. Wtedy uznano to za policzek dla polskiego kina, ale po latach, patrząc na wpływ, jaki „Pulp Fiction” miało – i ma nadal – na współczesne kino, trudno odmówić przenikliwości tamtemu jury. To nie tylko pastisz taniej rozrywki w gwiazdorskiej oprawie, ale i brawurowa odpowiedź na oczekiwania dzisiejszego konsumenta kultury masowej – może i nie do końca uświadomione, ale jakże prawdziwe. Uznany za czołowe dzieło postmodernizmu film przyniósł swemu twórcy także Oscara za scenariusz oraz sześć innych nominacji – w tym za reżyserię i film roku.