Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków

„Lustereczko powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie?” – to pytanie niczym mantrę powtarza zła i próżna królowa. Czarę goryczy przelewa sytuacja, kiedy odpowiedź nie jest zgodna z jej oczekiwaniami, a wskazuje na zepchniętą do roli służącej królewnę Śnieżkę. Konsekwencje mogą być straszne, bowiem młoda bohaterka ma zostać zgładzona przez nadwornego myśliwego. Ten w decydującej chwili lituje się, obiecując upozorowanie wypadku oraz prosząc Śnieżkę, by ukryła się w lesie i nigdy nie wracała. Zrozpaczona dziewczyna bardzo szybko zjednuje sobie sympatię zwierząt, które prowadzą ją do chwilowo opuszczonej, przytulnej chatki. Widząc panujący tam ogromny bałagan, z pomocą swoich nowych przyjaciół doprowadza miejsce do stanu czystości, jest jednocześnie niezwykle ciekawa lokatorów. Sytuacja wyjaśnia się wieczorem, kiedy jak co dzień z pracy w pobliskiej kopalni wraca siedmiu krasnoludków. Szybko nawiązuje się między nimi nić porozumienia i w efekcie tego Śnieżka zostaje. Tę sielankę przerwie królowa, która gdy dowie się o całej sytuacji, za pomocą zatrutego jabłka będzie chciała po raz kolejny uśmiercić bohaterkę.

„Królewna Śnieżka” odegrała niebagatelną rolę w budowaniu potęgi studia Walta Disneya. Po pierwszej udźwiękowionej kreskówce „Steamboat Willie” (1928) przyszedł czas na kolejny przełom, jakim miało być zrealizowanie animacji w wymiarze pełnego metrażu. Wybór padł na mroczną baśń braci Grimm, opowiadającą o przygodach młodej królewny prześladowanej przez złą macochę, od której zemsty próbuje ocalić ją siedmiu krasnoludków. Charakter opowieści, przefiltrowanej przez filmowe realia, stał się nieco bardziej optymistyczny w stosunku do literackiego pierwowzoru. Przyczyniły się do tego zwłaszcza liczne musicalowe wstawki (np. piosenka „Hej ho, hej ho, do pracy by się szło”) oraz spora dawka ciepłego , lirycznego poczucia humoru, sprawiając, że animacja ta znajdowała entuzjastów wśród widzów w każdym wieku. Trudno wreszcie pominąć dydaktyczny charakter filmu, głosem głównej bohaterki nawołującego do utrzymywania porządku, mycia rąk przed posiłkiem czy wieczornego zmówienia paciorka.