Wiek XX

Akcja toczy się między rokiem 1900 a 1945 we Włoszech, w regionie Emilia. W tym samym dniu przychodzi się na świat Alfredo, wnuk plantatora, oraz Olmo, syn nadzorcy posiadłości. Chłopcy rywalizują ze sobą. Tymczasem starzejący się plantator jest zmuszony przekazać ziemię młodszemu synowi Giovanniemu, który podejmuje się modernizacji upraw, a wskutek katastrofalnie niskich zbiorów postanawia wyrzucić część dzierżawców.
Wybucha pierwsza wojna światowa. Po powrocie z frontu Olmo zastaje nowego zarządcę, antypatycznego Atillę. Za namową socjalistki Anity angażuje się politycznie w walkę z faszyzmem, zaś Alfredo sprzeciwia się posłuszeństwu Mussoliniemu, wyjeżdża do miasta i żeni się z futurystką Adą. Zakochana w nim kuzynka Regina wraca na wieś i wchodzi w porozumienie z zarządcą Atillą, z którym łączy ją afirmacja faszyzmu. Po śmierci Giovanniego wspólnie obejmują władzę nad majątkiem i podstępem pozbywają się Olmo. Ada porzuca męża, rozczarowana jego brakiem potępienia faszyzmu oraz bierną postawą wobec zarządcy. Po jej odejściu Alfredo popada w odrętwienie.
Druga wojna światowa nie zmienia wyzysku chłopów na plantacji. Sytuacja zmienia się diametralnie dopiero po zakończeniu działań wojennych. Wówczas to Alfredo zostaje aresztowany jako „il padrone” pod zarzutem wykorzystywania poddanych mu chłopów. Nienawiść do Olmo towarzyszy mu niemal do końca życia.

Film w reżyserii Bernardo Bertolucciego to epicki fresk, a zarazem superprodukcja z udziałem gwiazd, opowiadająca o ludziach integralnie związanych z ziemią i jej uprawą. Jest to również obraz schyłkowego okresu feudalizmu, który upadał pod wpływem nowego prądu politycznego. Koncentruje się na bohaterach, ich postawie oraz wyborach, mając w tle wydarzenia historyczne. Reżyser zastosował podział na złych, paternalistycznych posiadaczy ziemskich, ich znudzonych, zrezygnowanych potomków oraz dobrych, dzielnych chłopów. Na tym tle pozytywnie wypadają kobiety: wolne, dynamiczne, gotowe poświęcić się dla sprawy. Postacie wydają się jednak przede wszystkim nośnikami idei, prezentują pewne „typy” osobowościowe. Realizm w „Wieku XX’ przypomina powieści mieszczańskie, pełne domowych intryg, komedii pomyłek, opisu obyczajów, lecz Bertolucci umiejętnie wzbogacił film o elementy włoskiej komedii, ludowych opowieści i groteski.
Film był dystrybuowany w dwóch wersjach, angielska jest o godzinę krótsza od włoskiej.