Wściekłe psy

Sześciu eleganckich mężczyzn je śniadanie w tanim barze i rozmawia na niezobowiązujące tematy. Są to Mr Blonde, Mr Blue, Mr Brown, Mr Orange, Mr Pink i Mr White. Towarzyszy im gangster Joe Cabot z synem Eddim. Nagle akcja przenosi się do wnętrza pędzącego samochodu. Mr Orange obficie krwawi, auto prowadzi Mr White. Śpieszą na miejsce spotkań gangsterów w opuszczonym magazynie. Napad na jubilera nie udał się, doszło do strzelaniny i teraz istnieje podejrzenie, że policja miała wśród nich swojego informatora. Wewnętrzne śledztwo ma doprowadzić do wskazania „wtyki”.
Każdy z gangsterów zostaje poddany ocenie. Ich złość chwilowo skupia się na psychopatycznym Mr Blonde, który zabił kilku cywilów oraz zabrał z miejsca akcji policjanta Marvina Nasha jako zakładnika. Gangsterzy biją go, chcąc poznać tożsamość „wtyki”. Po przybyciu Eddiego wychodzą, by odebrać zrabowane diamenty. Pod nieobecność pozostałych Mr Blonde w takt muzyki dokonuje krwawych tortur na Marvinie: obcina mu ucho, a później zamierza go podpalić. Nieoczekiwanie ginie, zastrzelony przez wykrwawiającego się Mr Orange’a, jak się okazuje -policyjnego detektywa, który czeka na przybycie posiłków. Gangsterzy wracają wraz z Joe. Dochodzi do kłótni o Mr Orange’a. Korzystając z okazji Mr Pink próbuje uciec z diamentami, ale w międzyczasie magazyn okrążyła już policja.

Film wyreżyserowany przez Quentina Tarantino to kino gangsterskie, a zarazem jego parodia. Stanowi autorskie nawiązanie do filmu Stanleya Kubricka „The Killing”. Łączy groteskę z tragedią, elementy komiczne z dramatycznymi, balansuje na granicy dobrego smaku i prowokuje. Bohaterowie, poznawani w serii flashbacków, zostali ukazani jako brutalni gangsterzy, ale też sympatyczni faceci, nieprzystosowani do świata i wyizolowani z niego, będący uosobieniem pewnych stereotypów: psychola, zrzędy, bystrzaka, lecz mają też wiele cech indywidualnych. Fabuła ukazuje ich w sytuacji, gdy jako przegrani próbują wziąć odwet, bawiąc się sytuacją ofiary i jej oprawcy, jak też sprawdzają wzajemną lojalność. Mówią barwnym slangiem bandytów, nieustannie używają broni.
„Wściekłe psy” podzieliły odbiorców na zwolenników, którzy zobaczyli w nich arcydzieło i manifest nowej wrażliwości, oraz przeciwników, zarzucających twórcom niepotrzebne epatowanie okrucieństwem. Kamera chłodnym okiem obserwuje chaotyczne działania bohaterów, w poetyce wideoklipu rejestruje naturalizm zadawanych tortur, kontrapunkt do brutalnych działań wprowadza jedynie muzyka. Wydaje się jednak, że okrucieństwo, fotografowane w celowo niechlujnym stylu, ma doprowadzić do przesytu u widza i zachwiać jego przyzwyczajeniami estetycznymi.
Film został nagrodzony m.in. na festiwalu w Toronto.