Delicatessen

Tajemnicza kamienica na peryferiach wielkiego miasta oraz jej dziwaczni mieszkańcy. Oto choćby pan Potin hodujący w piwnicznej sadzawce ślimaki i żaby, swe największe kulinarne przysmaki. Na parterze znajdują się delikatesy, a w nich za ladą barczysty rzeźnik Clapet z zakrwawionym tasakiem, serwujący mieszkańcom kamienicy – objętych kartkową dystrybucją żywności – świeże wyroby mięsne, niepochodzące jednak ze zwierzęcego uboju. Pewnego dnia właściciel masarni zatrudnia Louisona, cyrkowego klowna, na etacie dozorcy, rezerwując sobie przyszłościowo jego... ciało. W cyrkowym artyście zakochuje się niepodziewanie Julie, córka rzeźnika. Po zamordowaniu i sprzedaniu ciała babci Tapioki, kiedy półki w delikatesach stają się puste, Clapet zamierza wykorzystać swą rezerwację i zająć się ciałem Louisona, ale ten, przejrzawszy jego zamiary, zamyka się z Julią w łazience, wzywając na pomoc Troglodytów, zamieszkałych w miejskich kanałach jaroszy, szczerze nienawidzących właściciela delikatesów.

Marc Caro to malarz, animator, autor wideoklipów, Jean-Pierre Jeunet – pełnił różne funkcje przy realizacji filmów. „Delikatesy” to ich wspólny pełnometrażowy debiut, później zrealizują jeszcze razem „Miasto zaginionych dzieci” (1995) i rozejdą się, by każdy mógł podążyć już własną, indywidualną drogą twórczą. Jest w tej niekonwencjonalnej opowieści o kamienicy, w której władzę sprawuje potężny rzeźnik o skłonnościach kanibalistycznych, groteska, purnonsens, czarny humor w stylu Rolanda Topora, a wszystko doprawione gagami, jak z klasycznych slapstickowych komedii. Ekscentryczna gra wyobraźni, dowcipu, inteligencji. „Za każdym razem wychodzimy od pewnej koncepcji wizualnej, plastycznej – bardzo sugestywnej i wymagającej w realizacji odpowiednich środków” – wyznaje Caro. „Gdybyśmy mieli większe możliwości, «Delikatesy» byłyby jeszcze bardziej deliryczne” – dodaje Jeunet. Nagroda festiwalu tokijskiego (1991) oraz – rok później – cztery Cezary (za debiut, scenariusz, montaż i scenografię).