JFK

22 listopada 1963 roku to jedna z najczarniejszych dat w historii Stanów Zjednoczonych. Wtedy to, podczas przejazdu otwartym samochodem przez ulice Dallas, doszło do zamachu na prezydenta Johna F. Kennedy’ego, w wyniku którego poniósł on śmierć. Domniemanym zabójcą był Lee Harvey Oswald, były żołnierz Marines, niekryjący się ze swoimi lewicowymi sympatiami. Niedługo potem sam został postrzelony przez właściciela lokalnego klubu nocnego Jacka Ruby’ego, nie dożył więc procesu, a powołana w celu wyjaśnienia zabójstwa prezydenta Komisja Warrena orzekła, że Oswald był jedynym sprawcą, wykluczając tym samym teorię o spisku. Innego zdania jest prokurator okręgowy Nowego Orleanu Jim Garrison, który wraz ze swoim zespołem rozpoczyna na własną rękę śledztwo mające na celu wyjaśnić tę tragiczną, ale i dość tajemniczą sprawę. Krok po kroku, odnajdując kolejnych świadków oraz docierając do zatajonych do tej pory dowodów, próbuje udowodnić, że zabójstwo Kennedy’ego nie było szaleńczym aktem jednego człowieka, a precyzyjnie zaplanowanym, i w konsekwencji wykonanym, zamachem stanu, za którym stali wysocy urzędnicy państwowi, z Lyndonem Johnsonem na czele.

Oliver Stone urasta do miana filmowego kronikarza XX-wiecznej historii Stanów Zjednoczonych. O wojnie w Wietnamie opowiadał w „Plutonie” (1986) oraz „Urodzonym 4 lipca” (1994), zamachowi terrorystycznemu z 11 września, którym jeszcze nie tak dawno żył cały świat, poświęcił z kolei „World Trade Center” (2006). Szczególne zainteresowanie wzbudzają jednak u reżysera postaci amerykańskich prezydentów. Obok „JFK” zrealizował fabularyzowaną biografię Richarda Nixona („Nixon”, 1995), a w 2008 roku swoje kolejne dzieło „W.” poświęcił George’owi Bushowi. Na tle dwóch pozostałych bogato przeplatany archiwalnymi materiałami „JFK” wyraźnie się wybija. Decydując się na realizację tego filmu, Stone oparł się na dość kontrowersyjnej teorii lansowanej w książkach Jima Garrisona oraz Jima Marrsa. Co niezwykle istotne, reżyser nie feruje wyroków, a skupia się raczej na bardzo rzetelnej wiwisekcji śledztwa, zasypując widza szeregiem pytań i co rusz rodzących się wątpliwości. O społecznej potrzebie powstania tej produkcji niech świadczy fakt, że wielu aktorów skłonnych było całkowicie zrezygnować ze swoich gaż. Obraz Stone’a, choć mocno kontrowersyjny, zyskał uznanie Amerykańskiej Akademii Filmowej, która nominowała go do Oscara aż w ośmiu kategoriach.