W kręgu zła

Corey po kilkuletnim pobycie w więzieniu wychodzi na wolność. Niebawem, przypadkowym zbiegiem okoliczności, poznaje mężczyznę, który właśnie wymknął się eskortującym go policjantom. Vogel bardzo przypada mu do gustu. Obaj przestępcy szybko dogadują się, następny skok postanawiają wykonać razem. Właśnie mają na oku dość zachęcająco wyglądający sklep jubilerski. Werbują jeszcze Jansena, wytrawnego snajpera, który ostatnio ma poważne kłopoty z alkoholem. Skok na jubilera udaje się znakomicie, gorzej z upłynnieniem zrabowanych klejnotów. W tej materii niespodziewaną pomoc oferuje Santi, właściciel – dobrze znanego w przestępczym światku Paryża – nocnego lokalu. Przyprowadza on pasera zainteresowanego kupnem kosztowności. Gangsterzy nie przypuszczają, że od pewnego czasu Santi blisko współpracuje z policją, a mężczyzna interesujący się przestępczym łupem to – rozpracowujący ich od dawna – inspektor Mattei. W przygotowanej przez niego zasadzce giną wszyscy sprawcy napadu na jubilera.

W twórczości Jeana-Pierre'a Melville'a dominują filmy kryminalne. Chłodna precyzja w kreowaniu przestępczego świata, pogłębienie psychologiczne zaludniających go jednostek, których codzienna egzystencja zdaje się być zdominowana trudnym do zdefiniowania fatalizmem – wszystko to sprawia, że krytyka często pisała, że twórca „W kręgu zła” rozgrywa kryminały w wymiarach greckiej tragedii. Owego tragicznego bohatera w jego pierwszych filmach – „Ksiądz Leon Morin” (1961), „Szpicel” (1962), „Młodszy Ferhaux” (1963) – uosabiał Jean-Paul Belmondo, później – w „Samuraju” (1967), „Glinie” (1972) – Alain Delon. Także w „W kręgu zła” wciela się on w postać gangstera, który po kilku latach odsiadki wychodzi na wolność i natychmiast pakuje się w nowe tarapaty. Oryginalny tytuł „Le Cercle rouge” (Czerwony krąg) i motto swego filmu zaczerpnął Melville z pism hinduskiego filozofa Ramakrishny: „Kimkolwiek byli i cokolwiek wcześniej robili, muszą się w nim spotkać w określonym dniu ci, którym to pisane”.