Dzień szakala

Ogłoszenie niepodległości Algierii, o czym zdecydował generał de Gaulle, przez francuskich ekstremistów poczytane zostało za zdradę stanu. Wydarzenie to zapoczątkowało serię zamachów na piastującego urząd głowy państwa generała. Czarę goryczy przelała nieudana akcja w Petit-Clamart na przedmieściach Paryża. Stojąca za nią organizacja narodowa OAS postanowiła wynająć płatnego zabójcę, który miał dokończyć dzieła. Wybór padł na blondwłosego Anglika, posługującego się pseudonimem „Szakal”, który za pół miliona dolarów decyduje się podjąć zadania. Podczas brutalnych przesłuchań jednego z członków OAS francuska służba bezpieczeństwa dowiaduje się o „Szakalu”. Rząd postawiony zostaje w stan najwyższej gotowości, a śledztwo, we współpracy ze Scotland Yardem, obejmuje komisarz Lebel. Swoją wtyczkę w rządzie ma także OAS, gdyż współpracująca z organizacją kobieta zostaje kochanką jednego z ministrów. Stąd „Szakal” dowiaduje się, że jest ścigany, jednak nie decyduje się na przerwanie misji. Rozpoczyna się wyścig z czasem.

W 1971 roku na rynku wydawniczym ukazała się powieść sensacyjna brytyjskiego pisarza Fredericka Forsytha „Dzień Szakala”. Opowiadająca o kulisach zamachu na francuskiego prezydenta książka bardzo szybko stała się bestsellerem. Przetłumaczona została na 30 języków i uznana za jedno ze stu dzieł literackich, które wstrząsnęło XX wiekiem. Na materiał o takim potencjalne kino musiało zareagować. Już dwa lata później powstała filmowa ekranizacja, której podjął się urodzony w Wiedniu, a robiący karierę w Stanach Zjednoczonych doświadczony twórca Fred Zinnemann. Miał on na swoim koncie realizację jednego z największych westernowych klasyków „W samo południe”, a może, co ważniejsze, w tym kontekście wyreżyserował „Stąd do wieczności” na podstawie powieści Jamesa Jonesa. „Dzień Szakala”, zachowując charakter książki, jest trzymającym w napięciu thrillerem politycznym, w osobach dwóch głównych bohaterów konfrontując z sobą demokrację i faszyzm. Reżyser przywiązuje tu dużą uwagę do detalu oraz formy dynamizującej całą opowieść (uwagę zwraca też kilkuminutowa końcowa sekwencja dokumentalna). W 1997 roku Michael Caton-Jones, inspirując się filmem Zinnemanna, zrealizował jego remake – „Szakal”.