Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
1972
Opowieści kanterberyjskie
Komedia, Dramat , Włochy, Francja, 122 min
Reżyseria: Pier Paolo Pasolini
Scenariusz: Pier Paolo Pasolini
Obsada aktorska
pokaż wszystkich (77)
zwiń listę
Ekipa
pokaż wszystkich (21)
zwiń listę
Opis filmu
Podążający do grobu świętego Tomasza Becketta w Canterbury pielgrzymi umawiają się, że dla skrócenia czasu wędrówki będą sobie opowiadać wesołe historie. Zaczyna Dama z Bath, która dzieli się swoimi doświadczeniami w pożyciu z pięcioma mężami. Kupiec opowiada o młodej żonie zdradzającej starego męża, zaś Młynarz o oszuście, który uwodzi żonę cieśli. sprytny cieśli, który uwodzi żonę. Historia Kucharza dotyczy córki cesarza Rzymu, która wędruje po Europie w poszukiwaniu swego miejsca, a Mnich opowiada o przypadkach dobrze urodzonych, którzy stracili swą pozycję. Woźny przestrzega przed chciwością, dając przykład nadużyć kwestarza, a Przekupień Relikwi uzupełnia historię Woźnego przypowieścią o trzech hulakach szukających śmierci. Wszystkie te opowieści skrzętnie spisuje przysłuchujący się nim Geoffrey Chaucer.
„Opowieści kanterberyjskie” to środkowe ogniwo Trylogii Życia, jak Pier Paolo Pasolini określił swoje filmy oparte na klasycznych zbiorach przypowieści – obok ekranizacji Chaucera „Dekameron” oraz „Kwiat 1001 nocy”. Z ponad 20 tekstów zwartych w literackim pierwowzorze Pasolini wykorzystał osiem, świadomie koncentrując się na tych przypowieściach, które dotyczą ludzkiej witalności., by nie powiedzieć: seksualności. Wprawdzie reżyser deklarował, że filmy te nie mają podłoża politycznego, ale takie traktowanie seksualności, jakie proponował, na początku lat 70. było co najmniej prowokacyjne. Całość trylogii cechuje bogactwo scenograficzne, podkreślone ciekawą fotografią oraz udział aktorów niezawodowych, co zresztą było cechą stylu reżysera. W przypadku „Opowieści kanterberyjskich”, wyróżnionych Złotym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie, zwraca uwagę dbałość reżysera o znalezienie filmowego ekwiwalentu dla zmieniającego się wraz z każdym narratorem stylu Chaucera: od klasycznego slapsticku po refleksyjną komedię Chaplina.
„Opowieści kanterberyjskie” to środkowe ogniwo Trylogii Życia, jak Pier Paolo Pasolini określił swoje filmy oparte na klasycznych zbiorach przypowieści – obok ekranizacji Chaucera „Dekameron” oraz „Kwiat 1001 nocy”. Z ponad 20 tekstów zwartych w literackim pierwowzorze Pasolini wykorzystał osiem, świadomie koncentrując się na tych przypowieściach, które dotyczą ludzkiej witalności., by nie powiedzieć: seksualności. Wprawdzie reżyser deklarował, że filmy te nie mają podłoża politycznego, ale takie traktowanie seksualności, jakie proponował, na początku lat 70. było co najmniej prowokacyjne. Całość trylogii cechuje bogactwo scenograficzne, podkreślone ciekawą fotografią oraz udział aktorów niezawodowych, co zresztą było cechą stylu reżysera. W przypadku „Opowieści kanterberyjskich”, wyróżnionych Złotym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie, zwraca uwagę dbałość reżysera o znalezienie filmowego ekwiwalentu dla zmieniającego się wraz z każdym narratorem stylu Chaucera: od klasycznego slapsticku po refleksyjną komedię Chaplina.
Konrad J. Zarębski
opis redakcji
Dane produkcji
ROK PRODUKCJI:
1972
KRAJ PRODUKCJI:
Włochy, Francja
JĘZYK PRODUKCJI:
włoski, angielski
RODZAJ / GATUNEK:
Komedia, Dramat
PREMIERA ŚWIAT:
02 lipiec 1972
TYTUŁ ORYGINALNY:
I racconti di Canterbury
TYTUŁ ANGIELSKI:
The Cantenbury Tales
TYTUŁ INNY:
Les contes de Canterbury (Francja)
PRODUKCJA:
Les Productions Artistes Associés, Produzioni Europee Associati (PEA)
Dane techniczne
CZAS:
122 min, 112min (USA), 112min (Argentyna), 109min (USA (wersja skrócona)), 112min (Włochy), 140min (RFN (MFF w Berlinie, premiera)), 118min (Francja)
OBRAZ:
kolor, 1,75:1
DŹWIĘK
mono
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024