Serpico

Policjant Frank Serpico zostaje ciężko ranny podczas akcji w Brooklynie. W drodze do szpitala wspomina wykład
z Akademii Policyjnej o zaletach dobrego stróża prawa, wśród których jest uczciwość. Tymczasem Serpico już w pierwszej pracy po studiach – w komisariacie w 82 dzielnicy – styka się z korupcją w swoim środowisku. Odtąd walka
z tym zjawiskiem w policji nowojorskiej staje się jego powołaniem. Serpico, nie przyjmując łapówek od przestępców
i nagłaśniając branie ich przez kolegów, staje się czarną owcą, zmuszoną zmieniać komisariaty jak rękawiczki.
We wazystkich szerzy się korupcja. Przegniły okazuje się cały system: burmistrz nie zadziera z policją, by mieć ją na każde zawołanie, wewnętrzne śledztwo policyjne stawia w stan oskarżenia płotki, ochraniając grube ryby. Wreszcie,
3 lutego 1971 r., Serpico, pracując w brooklyńskiej brygadzie antynarkotykowej, zostaje wystawiony przez nią na strzały przestępców. Ledwo uchodzi z życiem. Otrzymuje Złotą Odznakę i Medal Honoru, składa zeznania przed niezależną komisją, ale odchodzi z policji i wyjeżdża do Szwajcarii.

Znakomity film Sidneya Lumeta z modnej u progu lat 70. XX w. w kinie amerykańskim serii policyjnej („Brudny Harry” Dona Siegela, „Francuski łącznik” Williama Friedkina), oparty na powieści Petera Maasa opisującej prawdziwe zdarzenia. Policjant Frank Serpico jest postacią autentyczną. W latach 1970-1971 wsławił się nie tylko walką z korupcją
we własnych szeregach, ale także pionierskim wówczas upodabnianiem się zewnętrznym do ludzi z ulicy, co ułatwiało mu infiltrację środowisk przestępczych. Takim też ukazują Franka Serpico twórcy filmu i świetnie grający go Al. Pacino. Autorzy scenariusza, Waldo Salt (scenarzysta „Nocnego kowboja”) i Norman Wexler, nie omieszkali postawić pytania
o koszty, jakie ponosi bohater, walcząc z uporem w słusznej sprawie. Odchodzi ukochana kobieta, a ideowość prowadzi do obsesji graniczącej z szaleństwem. To bardzo ciekawy motyw filmu Lumeta. Reżyser, pomny autentyczności zdarzeń, posłużył się stylem reportażowym, podkreślonym realistycznymi zdjęciami Arthura J. Ornitza.