Bonnie i Clyde

Poznali się przypadkiem. Ona akurat wyglądała przez okno, on w tym czasie próbował ukraść samochód jej matki. Wszystko dalej potoczyło się bardzo szybko. Nie dość, że go nie przegoniła, to jeszcze po krótkim namyśle pewnym krokiem wsiadła do samochodu i odjechała z nim w siną dal, zostawiając w tyle swoje dotychczasowe nudne życie. On bardzo chciał jej zaimponować i dlatego już od pierwszego „przystanku” zaczął przedstawiać parę w symptomatyczny sposób: „Jestem Clyde Barrow, a to Bonnie Parker. Napadamy na banki”. Bo właśnie to stanowiło ich główne zajęcie, gdy przemierzali pogrążone w Wielkim Kryzysie amerykańskie Południe. Wkrótce dołączył do nich pracujący na małej stacji benzynowej i niegrzeszący inteligencją C.W. Moss, a niedługo później brat Clyde’a – Buck z histeryczną żoną Blanche. Wraz z kolejnymi aktami przemocy ciągnęła się za nimi coraz większa sława, a jednocześnie coraz bardziej zaciskała się pętla na ich szyjach.

Obok Johna Dillingera Bonnie Parker i Clyde Barrow należą do najbardziej znanych amerykańskich przestępców czasu Wielkiego Kryzysu. Ich bujna, pociągająca, a w efekcie tragiczna historia to wręcz idealny materiał na filmowe widowisko. Z takiego właśnie założenia wyszli autorzy scenariusza David Newman i Robert Benton. Początkowo do pracy nad projektem przymierzano francuskich mistrzów Nowej Fali – François Truffaut i Jeana-Luca Godarda. Do swojego reżyserskiego debiutu sposobił się również odtwórca głównej roli Warren Beatty. Ostatecznie jednak za kamerą stanął Arthur Penn, twórca niepokorny, bezkompromisowy, mający odwagę punktować czułe miejsca amerykańskiej rzeczywistości. W efekcie powstał film, który wywołał ogromne dyskusje i wzbudził niemałe kontrowersje, co potęgował jeszcze specyficzny moment, kiedy wszedł on na ekrany (rodząca się właśnie kontestacja). Zrealizowany po europejsku, eksponujący brutalną przemoc, opierający się na dwóch wyrazistych kreacjach (Warren Beatty i Faye Dunaway), był jednocześnie romantycznym, wielopłaszczyznowym portretem „wyjętych spod prawa”. Zresztą jednym z piękniejszych w historii kina.