Ludzie w hotelu

Berlin, początek lat 30. Jak gorzko zauważa jeden ze stałych rezydentów, dr Otternschlag: „Ludzie przychodzą i odchodzą, nigdy nic się nie dzieje”. Tymczasem schronienie pod najdroższym w Berlinie dachem znaleźli między innymi tacy ludzie jak Otto Kringelein – księgowy, który dowiedziawszy się o swej śmiertelnej chorobie postanowił spędzić ostatnie dni życia w luksusie. Zaprzyjaźnił się z baronem Feliksem von Gaigernem, który ma szeroki gest mimo pustych kieszeni, ale wkrótce je zapełni, bowiem trudni się także kradzieżami biżuterii. Jego potencjalną ofiarą jest sławna balerina Grusinskya, ale zanim baron zdąży dotrzeć do jej sejfu zakocha się w niej. W hotelu mieszka także Preysing, ważny przemysłowiec z ciekawą wizją przyszłości, który przyjechał do Berlina w interesach. Towarzyszy mu panna Flaemmchen – stenotypistka, którą wynajął, by zapisywała jego cenne pomysły. Drogi mieszkańców hotelu krzyżują się, bowiem prowadzą oni w pewnym sensie wspólne życie, jakby nieświadomi, że wkrótce ich miejsce zajmą inni, choć w gruncie tacy sami goście.

Przedwcześnie zmarły szef produkcji MGM Irving Thalberg (1899-1936) miał niezwykłego nosa. „Ludzie w hotelu” według bestsellerowej powieści Vicky Baum jest tego przykładem. To prototyp filmu, w którym studio zbierało swoje największe gwiazdy i zatrudniało w rolach zgodnych z ich emploi, by pod kierunkiem wytrawnego reżysera, w tym wypadku Edmunda Gouldinga, pokazały się od najlepszej strony. Jednocześnie trudno o lepszy przykład kina eskapistycznego na czas Wielkiego Kryzysu: świat pięknych i bogatych, którzy mają podobne rozterki jak przeciętni widzowie, przyciągnięci do kin zapowiedzią zobaczenia wszystkich gwiazd w jednym filmie. Mimo nie najciekawszych ocen krytyków i początkowo umiarkowanego powodzenia u publiczności, „Ludzie w hotelu” stali się nie tylko najlepszym filmem sezonu, czego dowodzi Oscar, ale i sprawdzoną receptą na sukces, powielaną zresztą do dziś.