Bo oszalałem dla niej

Kolatowski chciał się poświęcić aktorstwu; wojna zniweczyła jego plany. W czasie okupacji prowadził sklepik, ożenił się z córką sklepikarza, a po wojnie wraz z całą rodziną przeniósł się na prowincję i wiódł szarą egzystencję skromnego urzędnika. Jego rzeczywistym życiem i pasją pozostał teatr. Występy w zespole amatorskim przynoszą mu uznanie; dyrektor miejscowej fabryki odzieżowej proponuje Kolatowskiemu pracę zaopatrzeniowca, na to stanowisko bowiem potrzebny jest artysta. Wyjazdy służbowe do Warszawy stają się do niego sprawdzianem aktorskich umiejętności - przygodnie poznane panienki wzrusza do łez, łatwo doprowadzając do tego, że rzucają mu się w ramiona. Kolatowski obywa się bez finału, wystarcza mu sukces aktorski. Pewnego razu poznaje Sylwię i zakochuje się, chociaż dziewczyna nie pozostawia mu żadnych złudzeń. Rozlicza się z fabryką, wysyła list pożegnalny do żony. Wykorzystując strzępki zasłyszanych wiadomości, udaje się do pewnego przedsiębiorcy, stomatologa oraz znanego, acz skąpego aktora i wszędzie udaje mu się - dzięki dobrze zaaranżowanym sytuacjom i przekonującej grze -wyłudzić znaczne sumy. Nabiera na pożyczkę nawet szczwanego kontrahenta warszawskiego, Władzia. Wyjazd w góry do Sylwii kończy się fiaskiem - dziewczyna spędza z nim wprawdzie noc, ale rankiem znika, zabierając pieniądze. Kolatowski zgłasza się na milicję i opowiada o popełnionych oszustwach. Żaden z poszkodowanych nie przyznaje się do znajomości z Kolatowskim, mając nieczyste sumienie. Tylko aktor w zawoalowanej formie wyraża mu swoje uznanie.