W upalną noc

Sparta, stan Mississippi. Policjant Sam Wood znajduje w jednym z zaułków miasteczka zwłoki przemysłowca z Północy – Leslie Colberta, który zamierzał otworzyć tutaj fabrykę tekstylną. Niebawem zaaresztuje na dworcu kolejowym czarnoskórego mężczyznę, intuicyjnie podejrzewając go o popełnienie morderstwa. Na posterunku okaże się, że zatrzymany to Virgil Tibbs, policyjny oficer z działu zabójstw filadelfijskiego FBI. Przełożony Wooda – Bill Gillespie – uważa, że może stać się on nieocenioną pomocą w śledztwie. I rzeczywiście, widząc bezradność miejscowych policjantów, Tibbs energicznie włącza się do sprawy. Podczas przesłuchania jednego z podejrzanych – miejscowego białego plantatora trzęsącego miasteczkiem – przesłuchiwany uderza Tibbsa, zbulwersowany faktem, że ma on zeznawać wobec czarnoskórego policjanta. Ten bez namysłu oddaje cios. Wzburzeni mieszkańcy chcą zlinczować Tibbsa, którego jednak chroni Gillespie, a ten spokojnie doprowadza śledztwo do końca, demaskując sprawcę morderstwa.

„W upalną noc” Normana Jewisona to jeden z najgłośniejszych, a zarazem najlepszych filmów antyrasistowskich w historii kina, uhonorowany m.in. pięcioma Oscarami (najlepszy film, scenariusz adaptowany, dźwięk, montaż, aktor pierwszoplanowy), trzema Złotymi Globami (najlepszy dramat, scenariusz, rola męska). W tej perfekcyjnie zrealizowanej opowieści, opartej na ciekawym – pełnym suspensu i niekonwencjonalnych rozwiązań dramaturgicznych – scenariuszu, świetnie sfotografowanej (Haskell Wexler) oraz zmontowanej (Hal Ashby, późniejszy znakomity reżyser), na uwagę zasługuje także muzyka Quincy Jonesa oraz – przede wszystkim – aktorstwo. Rola Roda Steigera, który wcielił się w miejscowego szeryfa, przyniosła mu wiele prestiżowych nagród, z Oscarem na czele, równie znakomicie zagrał Sidney Poitier (jako czarnoskóry policjant) – on musiał zadowolić się tylko nominacją do Złotego Globu (statuetki Oscara i Złotego Globa dostał cztery lata wcześniej za kreację w „Polnych liliach” Ralpha Nelsona).