Pod dachami Paryża

W robotniczej dzielnicy Paryża, na poddaszu jednej z kamienic, mieszka Albert – ubogi śpiewak uliczny. Pewnego dnia spotyka uroczą dziewczynę Polę i z miejsca się w niej zakochuje. Niestety, nie jest jedyny: dziewczyna wpada w oko jego przyjacielowi Louisowi oraz gangsterowi Fredowi. Pewnej nocy Pola nie może wrócić do domu, bowiem Fred ukradł jej klucz. Z pomocą dziewczynie przychodzi Albert, który odstępuje jej swoje łóżko, a sam spędza noc na podłodze. Wkrótce para zamierza się pobrać, ale zjawia się złodziej Emile, który zostawia w mieszkaniu Alberta torbę z łupami. Znaleziona przez policje staje się dowodem winy Alberta, który trafia do aresztu. Wprawdzie Emil wyjaśnia wszystko na komisariacie, ale jest już za późno: Pola związała się z Fredem. Czy Albert może ją jeszcze odzyskać?

Pierwszy francuski film dźwiękowy i zarazem pierwsza komedia (ściślej: tragikomedia) muzyczna w dorobku René Claira. Jakkolwiek „Pod dachami Paryża” ma przyciągać uwagę widza dźwiękiem, reżyser unika dialogów, zastępując słowo obrazem, dźwiękiem i muzyką. W jakimś sensie jest to melodramat apaszowski – piosenki, wykorzystane przez Claira, są właśnie tej proweniencji. Zwraca uwagę nowatorska nie tylko w kinie francuskim gra dźwiękiem oddzielonym od obrazu, jak choćby w scenie kłótni w ciemnościach, i obrazem oddzielonym od dźwięku (podpatrywanie sceny w kawiarni przez szybę) oraz ruch kamery, podporządkowany rytmowi muzyki.