Bajland

W studiu telewizyjnym siada tyłem do kamer i milczy. Innym razem, w czasie rozmowy ze swoimi rywalami, leży w łóżku. Jego ekstrawagancja zyskuje zainteresowanie wyborców. Tym bardziej, że pozbawia on ich resztki złudzeń, demaskuje mechanizmy kampanii - "to tylko obietnice, potem amnezja". Sam deklaruje: "oddam ukradzione". Z powodu takiego zachowania Państwowa Komisja Wyborcza nakazuje poddać się kandydatowi badaniom psychiatrycznym. Po groteskowej rozmowie z psychiatrą Rydel otrzymuje zaświadczenie, że jest zdrowy psychicznie. Coraz bardziej kpi sobie z wyborów i kontrkandydatów. Wkrótce dowiaduje się od zaprzyjaźnionego lekarza, że stan jego zdrowia fizycznego jest coraz gorszy. Zostało mu mało życia. W specjalnym oświadczeniu wycofuje się z kampanii wyborczej. Postanawia rozdawać mieszkania, specjalnie wybudowane przez niego z okazji kampanii. Natychmiast tworzy się komitet kolejkowy. Rydel musi ustalić kryterium, według którego będzie rozdawał lokale. Każdy ubiegający się musi przejść z nim rozmowę. Rydel nie interesuje się faktami, ale dobrze opowiedzianą historią. Ludzie koczują przed domem. Rydla zadziwia bezdomny artysta Szagal, który własną krwią maluje na ścianie - i on otrzymuje mieszkanie. Józef Horoszko, także artysta, też zdobywa sympatię Rydla swoją godną, hardą postawą. Nie wspomniał, że jest bezdomny i że jego żona Katarzyna jest w ciąży. Horoszko otrzymuje mieszkanie. Stan zdrowia Rydla pogarsza się. Zostaje poddany intensywnej terapii. Umierając, wyznacza Horoszkę na spadkobiercę swego majątku i misji społecznej.
Czarna komedia political-fiction o życiu publicznym współczesnej Polski. Reżyser stawia pytanie, czy można być uczciwym politykiem. W roli kandydata na prezydenta wystąpił świetny Wojciech Pszoniak.