Azyl

Bogdan, uczestnik powstania warszawskiego, próbuje po wojnie odnaleźć się w życiu. Postanawia osiedlić się z dala od wsi, w leśniczówce, w samym środku Puszczy Mazurskiej. Jest traktowany nieufnie zarówno przez milicję, która podejrzewa go o kontakty z grasującą w okolicy bandą, jak i miejscową ludność, niechętnie przyjmującą obcego. Załatwiając formalności w nadleśnictwie spotyka swą dawną dziewczynę. Chciałby rozpocząć z nią wspólne życie, ale Irena wyszła już za mąż za człowieka, który jest teraz jego szefem. Po zagospodarowaniu się sprowadza matkę. Pewnego dnia banda rabuje z trudem zdobyte mienie. Bogdan uzyskuje pozwolenie na dubeltówkę. Podczas kolejnego napadu rozprawia się z bandytami, ale ginie jego matka. Bogdan symbolicznym gestem niszczy dubeltówkę. Próba znalezienia azylu okazała się złudzeniem.
Ekranizacja różni się od pierwowzoru - w powieści był to ironicznie potraktowany problem nieufności bohatera do władzy i odwrotnie; reżyser oczyścił fabułę z wieloznacznych wątków, rysując uniwersalny portret bohatera szukającego swego miejsca w życiu po dramatycznych przejściach.