Śpiewak jazzbandu

Kilkunastolatek Jackie Rabinowitz mieszka z ukochaną matką i surowym ojcem – kantorem synagogi – w żydowskim getcie Nowego Jorku. Ojciec pragnie, by obdarzony pięknym głosem chłopiec poszedł w jego ślady. Ten jednak przedkłada jazz nad pieśni religijne. Zbuntowany przeciw tyranii ojca opuszcza dom. Mija dziesięć lat. Jackie występuje w Kalifornii jako Jack Robin. Poznaje gwiazdę rewiową Mary Dale, w której się zakochuje. Dzięki niej staje przed szansą debiutu na Broadwayu. Po powrocie do Nowego Jorku chłopak widzi, że ojciec nie wybaczył mu zerwania więzów
z tradycją i religią przodków. Napięcie w rodzinie łagodzi, jak niegdyś, matka. W dniu broadwayowskiej premiery spektaklu Jackie dowiaduje się od niej, że ojciec jest umierający. Ryzykując przekreślenie kariery, zamiast na scenę idzie do synagogi, gdzie śpiewa nabożną pieśń, czym odzyskuje ojcowską miłość. Nazajutrz, przesunięta premiera odnosi sukces, którego świadkiem jest wzruszona matka Jackiego.

Sukcesem zakończyła się także premiera „Śpiewaka jazzbandu” Alana Croslanda w nowojorskim Warner Theatre. 6 października 1927 roku stał się datą historyczną. Wcześniejsze próby wprowadzenia do kina na stałe muzyki i dialogu kończyły się na niczym. „Śpiewak jazzbandu” rozpoczął nieodwracalnie erę filmu dźwiękowego, choć według planów wytwórni Warner Brothers, która go wyprodukowała, miał być filmem niemym. Co więcej - w dużej mierze takim pozostał. Niemal wszystkie dialogi są w napisach, Słychać tylko dwa, pierwsze w historii kina teksty mówione – Jackiego zapowiadającego jedną z piosenek oraz jego rozmowę z matką. Słyszymy też oczywiście piosenki. Większość z nich w wykonaniu śpiewaka Ala Jolsona, który gra Jackiego.

Opowieść o człowieku rozdartym między poszanowaniem tradycji a własną pasją wciąż wzrusza i trzyma w napięciu.
W scenach dźwiękowych realizatorzy pokonali niedoskonałości ówczesnej techniki, które unieruchamiały kamerę
w dźwiękochłonnym pudle, aby nie nagrał się szum jej silnika. Kamera wprawdzie się nie porusza, ale wrażenie monotonii i statyczności osłabiają wmontowane w sceny przebitki, np. słuchaczy występów Jackiego.