Na los szczęścia Baltazarze

Baltazar jest osłem, urodzonym na francuskiej wsi. Jego opiekunką jest Marie, córka nauczyciela, która nadała mu imię. Marie kocha swojego osiołka, przystraja go nawet kwietnym wiankiem, ale nie potrafi przeciwstawić się miejscowym łobuzom, którzy dokuczają zwierzęciu. Ojciec Marie nie zna się na prowadzeniu farmy, toteż gospodarstwo staje na progu bankructwa. Baltazar trafia do piekarza, będzie rozwozić pieczywo, a pieczę nad nim przejmuje Gerard, przewodzący wiejskim chuliganom. Źle traktowany przez opiekuna Baltazar buntuje się, za co zostaje skatowany. Od śmierci ratuje go wiejski pijak, który oddaje osła do cyrku. Po krótkim okresie chwały samotny Baltazar wraca do swojej stajenki. Ale wieś widziana jego oczami nie jest oazą szczęśliwości, wręcz przeciwnie.

Jean-Luc Godard nazwał film Roberta Bessona „wyprawą przez cały świat w półtorej godziny”. Istotnie, „Na los szczęścia Baltazarze” odczytywać należy jako metaforę otaczającej widza rzeczywistości. W przeciwieństwie do innych filmowych zwierząt, tytułowy osioł nie komentuje zdarzeń ruchem oczu i stukiem kopyt, przeciwnie – swym zachowaniem podkreśla, że jest biernym świadkiem tego, co zachodzi na ekranie. Widz niemal automatycznie utożsamia się z jego punktem widzenia: obserwuje otaczające go postacie i dostrzega istotę problemu, podejmowanego przez Bessona: żyjemy w świecie nietolerancji i okrucieństwa, godnych potępienia z całą bezkompromisowością, okazywaną przez twórcę, ale w rzeczywistości uchodzących bezkarnie.