Bezbronne nagietki

Porzucona przez męża Beatrice Hunsdorfer mieszka z córkami w rozpadającym się domu, ledwo wiążąc koniec z końcem. Cierpiącą na epilepsję Ruth interesują tylko chłopcy, młodsza Matylda jest zupełnie inna – cicha, zamknięta w sobie, ogromnie przywiązana do białego królika, którego dostała od swojego nauczyciela biologii. Beatrice znajduje się w kiepskiej formie, zaniedbana, rozgoryczona, zdegustowana dotychczasową egzystencją. Próbuje coś zmienić. Pragnie otworzyć herbaciarnię, ale szwagier odmawia jej pożyczki na rozkręcenie interesu. Wynajmuje pokoik pewnej staruszce unieruchomionej na wózku inwalidzkim, którą zamierza się – wraz ze swymi córkami – opiekować. Ale tak naprawdę, to one same potrzebują matczynej opieki, która nie może im jej zapewnić, popadając w coraz większą depresję. Podczas uroczystości szkolnych kompletnie pijana Beatrice doprowadza do gorszącej awantury. Gdy przygnębiona zachowaniem matki Matylda wraca do domu, znajduje ukochanego królika – martwego.

Paul Newman był nie tylko świetnym aktorem, ale i cenionym producentem oraz reżyserem. „Dostaję całe stosy scenariuszy. Gdy znajduję jakiś, który mi się bardzo podoba, a nie znajduję w nim roli dla mnie, opanowuje mnie chęć wyreżyserowania go osobiście” – mówił w jednym z wywiadów. Wyreżyserował pięć filmów kinowych: „Rachelo, Rachelo” (1968), „Rodzinę Stamperów” (1971), „Bezbronne nagietki” (1972), „Harry'ego i syna” (1984) oraz „Szklaną menażerię” (1987). „Bezbronne nagietki” to ekranizacja sztuki Paula Zindela o długim i dość dziwnym tytule – „Wpływ promieni gamma na zachowanie się nagietek, Człowiek na Księżycu”, w której istnienie ludzkie porównywane jest do poddawanych działaniu napromieniowania nasion rośliny. Z jednych powstają przepiękne okazy, inne karłowacieją lub obumierają. Newman stworzył przejmujący, antyhollywoodzki film. Duża w tym zasługa zdjęć Adama Holendra, muzyki Maurice'a Jarre'a oraz kreacji Joanne Woodward, uhonorowanej nagrodą na festiwalu canneńskim (1973).