Stolik do Internetu. Nr 7

Z dumą patrzę, jak Krzysztof Materna działa, reżyseruje, rozwija się, pisze, unosi się jak bocian na licznych bilbordach w reklamie banku, gdzie trzymam swoje ostatnie oszczędności z czasów, kiedy Materna był moim asystentem.

Krzysiu, brawo!
Obym tylko nie skończył pod płotem.

Gala festiwalu filmowego w Gdyni. W większości pokazywane fragmenty nagradzanych filmów kończą się taką oto kwestią: „wypie…” albo „spier…”, „zapier…”, „odpier… się, sam sobie wrócę do domu!”.
Główna nagroda męska: „Jesteś ludzkim ścierwem…”.
Złote Lwy dla "Essential Killing": „Fuck! Fucking…”.

Skolimowski stoi na estradzie nieporuszony. Piękna głowa, na twarzy tylko ta siatka Merkatora, jak się uśmiechnie albo powie coś po angielsku, ujawniają się na policzkach w nadmiarze równoleżniki i południki, jak linie na globusie świata. Ale postawa królewska - w przeczuciu roli króla Jana pod Wiedniem.
Na marginesie: Gerard Merkator to prekursor współczesnej kaligrafii, który na mapach zaznaczał linie południków i  równoleżników, aby można było łatwiej określić swoje położenie.

Krystyna Janda smaruje twarz rozkruszonymi prawdziwymi  brylantami w kremie Soraya. Wygląda jak… Soraya, ostatnia cesarzowa Iranu.

Przez  szybę  Klubu Filmowca oglądam siedząca przy stole słynną warszawską „Lolitę” - Ewę F. Siedzi z matką i kuzynką. Dopiero co przyleciała ze Stanów. Chciałem zrobić taki żart, aby podejść przywitać się z matką tak, jak by to była ona, i pogratulować jej córki, jakby to była wnuczka jej matki. Ale się rozmyśliłem.

Przyjechała do Polski po długim pobycie w  Nowym Jorku. Dużo by o tym pisać. Grała u mnie w takim telewizyjnym żarcie. Stała na Placu Zamkowym ze stertą książek, prosiła mężczyzn, aby na chwilę je potrzymali, bo ona coś chce załatwić. A potem znikała na dłużej, a my obserwowaliśmy kamerą głupie miny nabranych facetów. Była bardzo atrakcyjna i efektowna. Nabrał się też pisarz Kazimierz Brandys. Stał, trzymając stertę książek przez kilkanaście minut z głupim wyrazem twarzy, niewiedzą, jak wybrnąć z tej sytuacji.

Ale kto pamięta dziś Brandysa, kto pamięta warszawską Lolitkę? Ona sama nie chce pamiętać.

Coraz częściej w telewizji słyszymy „Na obecną chwilę…”. Właściwie wszystko w życiu jest na „obecną chwilę”. Jestem zniesmaczony na „obecną chwilę”. I wkur… „na obecną chwilę”: oglądałem wiadomości.

Casting na film o Powstaniu Warszawskim w latach 60. Fragment scenariusza:
„Biedronka” (pseudonim ) przykłada usta do czoła chłopaka.
- Jaki gorący… Jadł coś?
- Nie chce jeść. Ale doktor mówi, że wszystko w porządku.
- Boże, jak tak patrzę na te jego oczy… tak się boję, że zwariował…
„Biedronka” przytula się do Kamy.
- Zostanę z nim…
- Jesteś tu dla Powstania czy dla niego?!
Kama odchodzi, „Biedronka” zostaje, śpiewa”.
Widzowie płaczą. Może.

Młody, elegancki ksiądz w Rzeszowie na płycie lotniska w oczekiwaniu na wejście do samolotu. Piękny. Korzystając z chwili czasu, modli się z otwartego brewiarza. Wchodzi na schodki z książką w ręku. Może leci do Papieża, do Rzymu?
Kiedyś chciałem być księdzem, ale w skromnej wiejskiej parafii. Ten z brewiarzem w ręku to Książę Kościoła. Zimny i daleki.

„Nie masz wyobrażenia o niebezpieczeństwie zdrowia i pożytkach z choroby”
Pascal (podobno)

Gonimy kraje bardziej zaawansowane technicznie i cywilizacyjnie. Amerykę, Niemcy, Wałęsa obiecywał drugą Japonię… Kiedyś Tusk mówił o Irlandii… Wszystko to przypomina paradoks Zenona o koniu i żółwiu. Że koń nigdy nie dogoni  żółwia.