Święta w multipleksach

Przed każdymi Świętami Bożego Narodzenia multipleksy regularnie raczą nas przynajmniej jedną premierą rodzinnej komedii romantycznej. Zwykle są to  filmy, których akcja związana jest w przeróżny sposób ze zjazdami rodzinnymi, odwiedzinami u dawno nie widzianych znajomych itp. Sytuacje te  - bywa – są okazją do kreowania sympatycznej, lekkiej, rodzinnej atmosfery, którą nasza kultura w związku z Bożym Narodzeniem (o ile godzi się tak jeszcze nazywać święta,  raczej chyba po prostu: Święta) podsuwa nam zapewne jako substytut tego, co wydarzyło się dawno i co w ogóle było tychże świąt (Świąt) przyczyną.

Kiedyś wyśmiewał się z tego odklejenia od tradycji Sylwester Chęciński, kiedy w „Rozmowach kontrolowanych” kazał śpiewać zgromadzonym na wigilii u pułkownika SB gościom „Podmoskowskije wiecziera”. Dzisiaj jest inaczej: dzisiaj „Jingle bells”, nie odpuszczają nam w hipermarketach, wesołe opowieści o reniferze z czerwonym nosem radują nasze pociechy, kupujemy góry prezentów, a potem w koniecznie rodzinnej atmosferze zasiadamy przy wigilijnym stole (raczej przy wigilijnym stole niż przy wieczerzy). No, a w multipleksach mamy family movies; oto dzieci się zjeżdżają, mamy szansę pławić się w wesołej, swobodnej, sympatycznej atmosferze.

"Pasja", fot. Monolith

Inaczej trochę jest ze świętami, które za chwilę będziemy obchodzić. Nazywamy je Świętami Wielkiej Nocy: problem w tym, że w ich środku nie ma radosnego rodzinnego faktu narodzin. Jest to Święto dosyć wymagające, bo najpierw mamy w nim do czynienia z niewyobrażalną męką, upokorzeniem, biciem, przybijaniem do krzyża, a potem ze zjawiskiem nadprzyrodzonym: ze Zmartwychwstaniem, tego który był torturowany, przybity do krzyża, zamordowany i złożony do grobu.  Nawet antyczni Grecy, którzy uchodzili za mądrych, pewnie z tego powodu właśnie,  mieli problem z przyjęciem do wiadomości tej informacji. Świadczy o tym historia spotkania Pawła z Tarsu z Grekami na Areopagu, zapisana w Dziejach Apostolskich.  

Wieloreligijna kultura amerykańska jakoś radzi sobie z problemem rozbrojenia skandalu opowieści o Zmartwychwstaniu (zresztą dzieje się tak dlatego też, że w tym samym czasie Żydzi obchodzą swoje Święto Paschy): w Stanach studenci nie mają przerwy świątecznej, tylko Spring Brake (przerwę wiosenną), podczas której lubią wyjeżdżać na Florydę lub nad inne słoneczne wybrzeże i oddawać się jeżdżeniu samochodami po - albo leżeniu na -  plaży tudzież innym przyjemnościom zamiast wizytowania  rodziców. Będą z nimi na pewno na Święto Dziękczynienia. 
 
Nasze multipleksy w zgodzie z tą nową tradycja, wolą  się nie wypowiadać na temat tego dosyć krępującego święta chrześcijan (które w swym okrucieństwie jest mocno skandalizujące  i mocno w opozycji do radosnej kultury, która nas otacza) szczególnie po pamiętnych ekscesach z Melem Gibsonem i jego „Pasją”  sprzed kilku lat. Przygotowują więc premiery… dosyć bezpieczne i trochę nijakie. Niekoniecznie mające związek z wydarzeniami, które chrześcijan nieco wyciągają z zadowolonej z siebie, radosnej, płytkiej kultury miłości wszystkich do wszystkich.

Ale może to i dobrze, bo dzięki temu w Wielki Piątek czy w Wielką Sobotę jest czas, by znaleźć się w innym miejscu w porze seansu filmowego.  I zanurzyć się w inną, może głębszą i bardziej człowieczą rzeczywistość.