Krótki seans

Pokaż mi swoje ulubione szorty, a powiem ci kim jesteś.
To wcale nie jest niemoralna propozycja złożona przez frywolną wróżkę.
Nie chodzi wszak o gatki, tylko o szorty, czyli shorts, czyli krótkie filmy animowane.
Przedstawiam moją subiektywną listę (w wersji “short”, czyli skróconej).

"Tango" (1980). To jest moim zdaniem szort wszech czasów. Chodzi o “symfonię masek i kontrmasek”, (tak ten niesamowity film nazwał autor efektów dźwiękowych, Wiesław Nowak), za którą Zbigniew Rybczyński dostał Oscara w 1983 r.


"Tango" reż. Zbigniew Rybczyński, fot. materiały prasowe

Dzisiaj, w czasach komputerowych wieloplanów i kanałów alpha, efekt absurdalnego zagęszczenia ludzkich postaci w małym pokoiku, wydaje się łatwy do osiągnięcia. W czasach, kiedy taśmę w kamerze trzeba było cofać, by każdą klatkę naświetlić tyle razy, ile jest (w kulminacyjnym momencie), postaci w kadrze, naprawdę trzeba było mieć głowę na karku.

"En tus brazos" ("W twych ramionach"). To na pewno mniej spektakularna technologicznie i intelektualnie, niemniej jednak, piękna historia o miłości do tańca i drugiego człowieka, która pozwala zapomnieć o kalectwie. Trójka studentów, François-Xavier Goby, Edouard Jouret i Matthieu Landour zaczęła pracę nad nią w 2005 roku, a efekt jest naprawdę taki, że dostali w 2007 nagrodę Webcuts dla najlepszej animacji, na Internetowym Festiwalu w Berlinie.

"Oktapodi", to inna, finezyjnie zrealizowana, praca studencka. Powstała jako film dyplomowy grupki studentów paryskiej szkoły Gobelins i otrzymała nominację do Oscara dla krótkometrażówki (2009). Powstał w 2007 roku. Jest to zabawna historia o sile uczucia, które z każdego mięczaka zrobi Jamesa Bonda. Chapeaux bas!

By uzyskać spektakularny efekt, nie trzeba być od razu wirtuozem czyde. "La Maison en Petites Cubes" ("Dom z małych pudełek") to spokojny i skromny zapis samotności staruszka, który wspomina swoje szczęśliwe życie, popijając wspomnienia czerwonym winem. Piękny (plastycznie bardzo odległy od Mangi), melancholijny obraz Japończyka, Kunio Katou,  przegonił "Oktapodi" w wyścigu do Oscara 2009. Kiedy się kontempluje tę spokojną narrację, mimo woli przychodzi do głowy bajka o zającu i żółwiu.

Last, but not least: trzy filmy koleżki, który mnie ostatnio mocno zadziwił. Jeremy Clapin, scenarzysta, reżyser i niezależny ilustrator, zręcznie miksuje 2D z 3D w różnych filmowych konwencjach. "Dobre wibracje" ("Good Vibrations"), "Love story z krzywym kręgosłupem" ("The Backbone Tale"), czy mój ulubiony "Rozdarcie" ("Skhizein") -  to filmy, które pokazują naprawdę ogromny talent. Ostatni z wymienionych (specjalna nagroda Kodaka na festiwalu w Cannes 2008) ma tak inteligentny scenariusz, że za każdym razem, kiedy go oglądam, szczerze zazdroszczę pomysłu, lekkości, z jaką został zrealizowany, i efektu. Pracuje teraz nad nowym projektem i nie mogę się doczekać rezultatu.

Wszystkie powyższe filmy można wyhaczyć na YouTubie. Zresztą, jestem pewna, że od dawna macie swoją listę.