Fantastyczny Pan Wes

Jak kraść – to miliony, jak kochać  – to księżniczki, a jak ekranizować książkę – to  najlepszą. A jak ma być najlepsza, to świetnie się nada literatura Roalda Dahla.

“Wiedźmy”, “Charlie i fabryka czekolady”, czy “Matylda”, nie są może optymalne do usypiania milusińskich, ale pazur,  humor i absolutnie niestandardowe podejście do zjawiska, jakim jest dzieciństwo, plasują je na półce z moimi ulubionymi filmami dla dzieci.


Pamiętacie Johnny'ego Deppa, jako Wonkę, Danny'ego DeVito, jako Wormwooda (ojca Matyldy), albo Agelikę Huston w roli złej czarownicy? Trudno sobie bez nich wyobrazić akcję. A słyszeliście o “Fantastycznym Panu Lisie”? Jest to animowana (lalkowa) produkcja, w której spotkał się naprawdę imponujący  hollywoodzki gwiazdozbiór: George Clooney, Meryl Streep (zamiast Cate Blanchett, która pewnie do dzisiaj sobie pluje w brodę), Bill Murray, Owen Wilson, Adrien Brody i Willem Dafoe. Zagrali nie tylko w głównych rolach, ale również w epizodach! “Niezniszczalni” niech się schowają do chatki.

Autor tego przedsięwzięcia, Wes Anderson, znany jest z miłego i łagodnego podejścia do każdej swojej ekipy. Lubi mieć oko na każdy aspekt produkcji i posiada bardzo wyraźny “charakter pisma”.  Nie kręci ekranizacji książek, ale dla Roalda Dahla zrobił wyjątek. Bohaterowie jego filmów (“Pociąg do Darjeeling”, “Genialny klan") są zawsze wyraziści, często spokrewnieni oraz przeważnie mają za sobą i przed sobą ciężkie przejścia. “Fantastyczny Pan Lis”  nie jest wyjątkiem. Film powstawał dwa lata (2007- 2009 roku) w Londynie. Jest to pierwszy (i ostatni) raz, kiedy Anderson wziął się za animację (nie porzucił jednak tematyki dziecięcej i nakręcił w 2011 r. “Moonrise Kingdom”).

Po licznych zawirowaniach  projekt  trafił do Studia 20th Century Fox. Kiedy udało się skompletować tę królewską obsadę, Anderson, niespodziewanie zadecydował, że postsynchrony (a raczej presynchrony, bo głosy nagrano zanim powstała animacja) nie będą realizowane w studio, tylko w miejscach, gdzie dzieje się akcja: w lesie, na strychu, w drewnianej szopie etc. Skłonił aktorów nawet, by nagrywali pod ziemią. Musieli się naprawdę dobrze bawić! Wes sam zresztą nagrał niewielką rólkę (łasicy), a zrobił to z Paryża przez iPhona (to znaczy, że to naprawdę dobry telefon).

Dekoracje powstały bez pomocy komputera. Drzewa są z prawdziwego drewna, rośliny, piasek, i inne elementy inscenizacji również są “prawdziwe”. Nie wiem, co powiedzieli na to aktywiści organizacji proekologicznych, ale lalki mają prawdziwe futra! Koncepcja plastyczna również jest autorstwa Andersona.

To nowatorskie podejście do przedsięwzięcia w pełni się opłaciło. Krytykom i widzom opadły szczęki (nominacja do Oscara i Złotego Globa). “Taki efekt uzyskałby David Byrne, gdyby w studio Briana Eno nagrywał kołysanki” - to fragment jednej z recenzji.

Nie będę streszczać fabuły, bo po pierwsze jest mocno pokręcona, a po drugie, nie chcę odbierać przyjemności tym, którzy jeszcze filmu nie widzieli (przewinął się przez polskie kina i jest dostępny na dvd). Ci, którzy nie gustują w fabułach dla dzieci, mogą się zabawić w poszukiwanie motywów z innych produkcji, których ślady są wyraźnie odciśnięte. Naliczyłam trzy, ale to na pewno nie wszystkie.