Urodziła się w Wilnie, a pracę w kinematografii rozpoczynała w warszawskiej Wytwórni Filmów Dokumentalnych, gdzie zawodu montażystki uczyła się od legendarnego duetu: Ludmiła Niekrasowa-Perska i Wacław Kaźmierczak. Do zawodu trafiła w 1948 roku, przy stole montażowym spędziła blisko 60 lat, w 2002 roku pożegnała się z zawodem, montując „Superprodukcję” Juliusza Machulskiego.

„Los jest dla mnie łaskawy, gdyż dał mi przywilej pracy z Jadzieńką” – wyznał reżyser, autor m.in. „Szwadronu” (1992), „Girl Guide” (1995), „Kilera” (1997), „Pieniądze to nie wszystko” (2001). Była także montażystką Witolda Lesiewicza („Rok pierwszy”, 1960; „Kwiecień”, 1961), Andrzeja Kondratiuka („Hydrozagadka”, 1970), Jerzego Passendorfera („Zabijcie czarną owcę”, 1971; „Janosik”, 1974), a nade wszystko Jacka Bromskiego, to ona „cięła i sklejała” naświetlone taśmy m.in. „Zabij mnie glino” (1997), „Kuchni polskiej” (1991), „U Pana Boga za piecem” (1998), „To ja, złodziej” (2000). Filmy Machulskiego i Bromskiego przyniosły jej wiele nagród i wyróżnień: za montaż „Zabij mnie glino” dostała nagrodę na festiwalu gdyńskim, za „U Pana Boga za piecem”, „Kiler-ów 2-óch”, „To ja, złodziej”, „Pieniądze to nie wszystko” – nominacje do Orłów.

Praca w fabule zaczęła się od filmów Andrzeja Munka, to Jadwiga Zajiček montowała jego legendarne dzieła, które okrzyknięto czołowymi dokonaniami Szkoły Polskiej – „Człowieka na torze” (1956), Eroikę” (1957), „Zezowate szczęście” (1960). Wcześniej zmontowała – utrzymaną w paradokumentalnej poetyce – fabułę Munka „Błękitny krzyż” (1955), rekonstruującą akcję GOPR, niosącego pomoc partyzantom podczas wojny. Bo Jadwiga Zajiček zaczynała od kina dokumentalnego. Jej nazwisko widnieje w napisach końcowych blisko 200 dokumentów, a pracowała z najwybitniejszymi, to ona montowała m.in. „Kolejarskie słowo” (1953) i „Spacerek staromiejski” (1958) Munka, „Zaporę” (1976), „Robotnice” (1980) i „Dzień za dniem” (1988) Ireny Kamieńskiej, „Los wybrał Łęczną” (1977) i „Chłopów 81” (1981) Andrzeja Piekutowskiego.

W wolnych od montażu chwilach znalazła czas na własne dokumenty, ma ich na swym koncie kilkanaście. „Marzenia i marzenia” (1976) nagrodzono w Lipsku, „Kamienny świat” (1987) – w Kielcach i Łodzi, „Nasz wiek dwudziesty” (1988) – w Krakowie i Oberhausen, „Misjonarki miłości” (1991) w Niepokalanowie. Najbardziej prestiżowe laury (Złoty Lajkonik w Krakowie, 1983; Wielka Nagroda Miasta Oberhausen, 1984) przyniósł jej „Protokół zniszczenia” (1983), przejmująca opowieść o niecodziennej sytuacji pewnego małżeństwa, któremu z powodu nierentowności odebrano gospodarstwo i część domu, do drugiej części wprowadzając maltretującego ich lokatora. Swój ostatni dokument – „Życie jak film” (1994) – poświęciła Jerzemu Bossakowi, znakomitemu dokumentaliście i pedagogowi, u którego także pobierała kinematograficzne nauki. Bo życie Jadwigi Zajiček to także jeden długi, piękny film.