Alexander Sroczyński jest absolwentem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Kiedyś w jednym z wywiadów, poproszony o rozwinięcie tego skrótu, powiedział: ASP – Aspiracje Surrealistycznego Potomstwa, czyli Alexander Sroczyński Production.

Jego kino to – choć brzmi to paradoksalnie – autorskie kino komercyjne. „Ludzie, którzy lubią uchodzić za intelektualistów, gardzą horrorem, kryminałem, komedią. Taka moda. Ręczę, że w skrytości ducha uwielbiają te gatunki. Ja się nie wstydzę komercji i czerpię z pogardzanych gatunków pomysły” – mówił w jednym z wywiadów. Animowane opowiastki Sroczyńskiego ("2013Odyseja kosmiczna", "Wilhelm Tell", "Apteczka pierwszej pomocy", "I love Feratunos, czyli smak krwi") to w większości pastisze popularnych gatunków, tyle że podane w autorskiej poetyce. Jego filmy, poprzez charakterystyczną kreskę, a także typ uprawianego humoru, są natychmiast rozpoznawalne. Połączenie dowcipu i inteligencji, fantazji i wyobraźni, nobilitacja żartu, gagu filmowego, purnonsensu, żarliwa miłość do kina, wiara w jego niezmierzone możliwości – to podstawowe cechy tej twórczości.


Fot. Archiwum prywatne Jerzego Armaty

Olo – tak często podpisuje swe prace – dostrzega także w kinie animowanym funkcję użytkową. Stąd w jego dorobku filmy zleceniowe: "Czołówka Ogólnopolskiego Konkursu Autorskiego Filmu Animowanego w Krakowie", która o mały włos nie otrzymała nagrody w tymże Konkursie (przeszkodą okazał się regulamin, nienormujący takiego przypadku), oraz film reklamujący zalety kosmetyku dla piesków – "Szampon Bari". W tej krótkiej kynologiczno-gangsterskiej opowiastce potrafił Sroczyński zawrzeć wszelkie walory swojego kina. Szkoda tylko, że ów filmik szybko zniknął z ekranów naszych telewizorów. Ponoć zdjął go jakiś prominentny urzędnik Telewizji Polskiej, kiedy jego piesek wyłysiał po skorzystaniu z reklamowanego kosmetyku. Cóż, trzeba lepiej wybierać zleceniodawców. Artysta wyciągnął wnioski i od ćwierćwiecza realizuje zachcianki nowojorskich klientów.

Sroczyński to artysta nieprzewidywalny. Także w życiu codziennym. Kiedyś w trakcie rozmowy wyszedł na chwilę, a kiedy po kilkunastu minutach wrócił do przerwanej konwersacji, zauważyłem, że w tej krótkiej przerwie swe kruczo czarne włosy zmienił na rude... Kiedyś, podczas ceremonii otwarcia Festiwalu Filmów Krótkometrażowych, przyszedł do kina Kijów przebrany ze arabskiego szejka (i do zamknięcia imprezy, a trwała wtedy równy tydzień, nie został zdemaskowany), a kilku rodzimych filmowców zawarło ponoć z nim korzystne umowy koprodukcyjne. Innym razem chciał do kina wprowadzić konia, jeszcze innym – zamknął się wraz z operatorem na całą noc w hali zdjęciowej i rano wręczył dyrektorowi krakowskiego Studia Filmów Animowanych, z którym był etatowo związany, gotowy film, którego produkcję szef zaplanował na kilka miesięcy...

W swych filmach lubi pastiszować otaczającą rzeczywistość. W życiu także.