Barbara Szymańska i Tomasz Strzymiński z Fundacji „Audiodeskrypcja”, w tekście „Obraz słowem malowany”, udzielają wyczerpujących odpowiedzi na pytania dotyczące sposobu przygotowania i nagrania skryptu, a także specyfiki pracy lektora, deskryptora i audiodeskryptora. Jest to zbiór reguł, zasad i norm dla osób przygotowujących opisy do produkcji audiowizualnych, zebranych w celu ujednolicenia praktyki zawodowej, dostosowania jej do standardów obowiązujących w innych krajach oraz kształtowania wymagań i oczekiwań odbiorców audiodeskrypcji. Autorzy tekstu podkreślają, że wyznaczone przez nich standardy, w związku z dalszym rozwojem audiodeskrypcji, mogą ulegać zmianom, a więc w przyszłości powinny być uzupełniane nowymi regulacjami.

Audiodeskrypcja polega na opisywaniu kluczowych treści wizualnych, takich jak przebieg akcji, język ciała, wyraz twarzy, sceneria czy kostiumy. Stworzenie dobrej, czyli „czytelnej” dla odbiorcy audiodeskrypcji, zaczyna się od uważnego obejrzenia materiału wideo i wybrania tych informacji, które muszą znaleźć się w skrypcie. Ponieważ audiodeskrypcja ma jedynie pomóc w odbiorze filmu, a nie „opowiadać” go widzom, opisy powinny być krótkie, precyzyjne i – co bardzo ważne – obiektywne. Jest bowiem sprawą oczywistą, że interpretacja filmu zawsze należy do widza. Istotne jest również to, by w opisach zostały zastosowane środki wyrazu odpowiadające atmosferze sceny czy filmu – audiodeskrypcja przybiera postać dodatkowej ścieżki dźwiękowej i jako taka również podlega interpretacji widza.

Praca deskryptora, czyli tworzenie skryptu, to dopiero początek serii działań, które należy podjąć, aby „pokazać” film osobie niewidomej. Jeden obraz bywa wart miliona słów, więc „malowanie obrazu słowem” nie należy do zadań łatwych. Z pewnością nie jest to jednak zadanie niemożliwe, jeśli słowa są właściwie dobrane.

Osoby zainteresowane otrzymaniem standardów opracowanych przez Fundację „Audiodeskrypcja” proszone są o kontakt na adres e-mail: biuro@audiodeskrypcja.pl