Przez dłuższy czas wyświetlano wszystkie trzy kategorie filmów jednocześnie, ale z biegiem lat fabularne dokumenty wyparły niemal zupełnie krótki metraż. W latach 60., a zwłaszcza 70. to festiwal w Mannheim odpowiadał na pytanie, czym żyje młodzież filmowa na całym świecie.

Dla wielu początkujących twórców Mannheim stał się trampoliną do międzynarodowej kariery. W 1975 roku wystartował tu Krzysztof Kieślowski swoim „Personelem”, który od razu otrzymał Grand Prix i nagrodę Katholische Filmarbeit. Festiwal pochwalić się może długą listą zarekomendowanych światu debiutantów, takich jak Francois Truffaut, Wim Wenders, Rainer Werner Fassbinder, Jim Jarmusch, Lars von Trier czy Thomas Vinterberg.

  kadr z

Konsekwentny kierunek na debiuty utrzymywała wieloletnia dyrektorka artystyczna Mannheim Fee Vaillant, dobrze znana w krajach Europy Wschodniej. Specyfika Mannheim została doceniona przez największe festiwale, zwłaszcza Cannes, które utworzyło dla pierwszego filmu autora wysoko cenioną nagrodę Złotej Kamery. Od 2007 roku Mannheim nie wyświetla już w ogóle krótkich metraży.

Z Fee Vaillant stowarzyszyli się dwaj młodzi filmowcy Beatling i Kotz. Przejąwszy władzę zlękli się najwidoczniej, że festiwal debiutów z samego założenia operuje tylko nieznanymi nikomu nazwiskami. Przekształcili więc Mannheim w festiwal filmów fabularnych ze specjalnym akcentem na kinematografie młode, mało znane na światowych rynkach – co jednak nie było szczególnym ewenementem. Szybko okazało się, że samoograniczenie do debiutów przynosi festiwalowi większe korzyści. Powrócono więc do formuły poprzedniej, ze skrupulatnie przestrzeganym warunkiem, że pokazywany w Mannheim film musi tu mieć premierę światową.

W 1990 roku festiwal objął swym zasięgiem także uniwersytecki Heidelberg, połączony z Mannheim tramwajem, stąd poszerzeniu uległa jego nazwa (Mannheim-Heidelberg), a w pewnym sensie także krąg odbiorców. W 1998 r. zaczęto przyznawać wyróżnienie Master of Cinema dla twórców, którzy wzbogacili sztukę filmową o innowacyjność i bezkompromisowość-. Ostatnimi wyróżnionymi byli Atom Egoyan, Aleksander Sokurow i Wim Wenders.

W 2011 roku festiwal odbył się po raz sześćdziesiąty i zgromadził 60 tysięcy widzów. Główną nagrodę przyznano filmowi „Parked” Irlandczyka Darragha Byrne’a, zaś „Lęk wysokości” Bartosza Konopki otrzymał Specjalne Wyróżnienie Jury. Po raz drugi odbyło się również Meeting Place – międzynarodowe spotkanie producentów i dystrybutorów, którzy zamierzają produkować albo rozpowszechniać inteligentne kino debiutantów.

W tym roku dyrektor artystyczny Michael Kotz sformułował następujące hasło festiwalu: -Żyć! Ale jak?-. W pierwszych słowach autorskiej eksplikacji rozwija je tak: -Co jest w życiu najważniejsze? Co nam daje szczęście? Zrobienie kariery? Liczą się przyjaciele, życiowy partner, własne dzieci? Potrzebujemy natury czy wielkomiejskiego gwaru?-. Na te pytania mają odpowiedzieć festiwalowe filmy.