Pewnie byłoby przesadą mówić o priorytetowej roli kina w Wielkopolsce, ale władze Poznania i regionu z pełną świadomością postarały się o uczestnictwo w filmowym życiu kraju. Właśnie teraz w Poznaniu organizuje się kolejna polska „film commission”, przy Estradzie Poznańskiej, która jest również operatorem Funduszu Filmowego. „Celem komisji jest oferowanie pomocy środowisku z branży filmowej i telewizyjnej dotyczącej lokowania swych produkcji w naszym regionie”-  piszą organizatorzy. „PFC pomoże w wyszukiwaniu najlepszych lokalizacji filmowych, zdobędzie odpowiednie zezwolenia (…), zarządzać będzie obszerną bazą wyspecjalizowanych firm w regionie”. To dopiero początek drogi, lecz poznański komisarz, Michał Gramacki, dąży do zbudowania profesjonalnych narzędzi umożliwiających dążenie do nakreślonych celów.

  Regionalny fundusz filmowy w Poznaniu istnieje od 2008 roku, najpierw, w latach 2008–11 jako Wielkopolski Fundusz Filmowy, od 2012 jako RFF Poznań. Oznacza to, że jest jednym z pierwszych polskich RFF-ów. Ma na swoim koncie kilka dużych produkcji filmowych. „Milczenie jest złotem” Ewy Pytki to popularna komedia romantyczna z akcją osadzoną w realiach dużego miasta. Wiktor Skrzynecki z kolei zrealizował przy wsparciu Estrady swój młodzieżowy film „Felix, Net i Nika oraz teoretycznie możliwa katastrofa”. W Poznaniu powstała część zdjęć do filmu, m.in. sceny w szkole, do której uczęszczają główni bohaterowie.

Plakat przeglądu filmów TV Studio Filmów Animowanych 2010

Większość produkcji wspartych przez Fundusz to dokumenty, bardzo często odnoszące się do istotnych wydarzeń z historii czy kultury regionu. Do najbardziej znanych produkcji dokumentalnych należą biograficzny film „Komeda, ...Komeda” . Nataszy Ziółkowskiej-Kurczuk i  Marka Hendrykowskiego czy „Przyjaciółki” Wandy Różyckiej – Zborowskiej, piękny film o przyjaźni dwóch dziewcząt rozdzielonych przez wojnę. Widać w wyborach produkcyjnych Funduszu chęć nadrobienia zaległości historycznych i kulturowych w dziedzinie filmu, szlachetne dążenie do likwidacji białych plam.

Wśród filmów dofinansowanych przez Fundusz znajdują się także animacje, wśród nich: „Jak szukaliśmy Lailonii” Jacka Adamczaka czy nowy film Joanny Jasińskiej-Koronkiewicz „To pewna wiadomość”. Nic w tym dziwnego. Poznań stanowi naturalne polskie centrum sztuki dla dzieci i młodzieży, w tym zwłaszcza – filmu animowanego. Od 1980 roku działa TV Studio Filmów Animowanych, początkowo pomyślane jako studio animacji produkujące na potrzeby telewizji. Jak wspomina Witold Giersz, niegdyś szef artystyczny Studia, z czasem TVP traciła zainteresowanie swoją inwestycją i ograniczała aktywność TVSFA. W 2001 roku Studio zostało zlikwidowane. „(...) dzięki uporowi i determinacji ''Żelaznej Damy'' - Ewy Sobolewskiej udało się stworzyć nowy organizm zachowujący starą nazwę i tradycję - TV Studio Filmów Animowanych Sp. z o.o.” - wspomina Witold Giersz w publikacji jubileuszowej „Filmy warte Poznania”. - „Transformacja przebiegała w bólach. (...) Na szczęście grupa zapaleńców skupiona wokół pani prezes nie skapitulowała i wyprowadziła Studio na szerokie wody”. 

Zespół poznańskiego studia zrealizował blisko 300 krótkometrażowych filmów animowanych, za które zdobył sto kilkadziesiąt nagród i wyróżnień na festiwalach krajowych i międzynarodowych. Do najbardziej znanych cyklów filmowych TVSFA zaliczyć można miniatury do dzieł muzyki klasycznej, „14 bajek z królestwa Lailonii Leszka Kołakowskiego”, serial dla najmłodszych „Miś Fantazy” oraz przede wszystkim głośny  cykl „Baśnie i bajki polskie”.

TV Studio Filmów Animowanych ma swoją siedzibę w Zamku, największym ośrodku  kultury w mieście. Sąsiaduje z Centrum Sztuki Dziecka, kierowanym przez Jerzego Moszkowicza, prężną instytucją, zajmującą się edukacją artystyczną dzieci i młodzieży. W Zamku dzieje się dużo. Są znane i cenione warsztaty filmowe i inne imprezy edukacyjne, jak m.in. cykl Filmowe Lato Dzieci. Gruntowny remont przeszło Kino Pałacowe, które stało się w tej chwili nowoczesnym, doskonale wyposażonym kinem studyjnym. Zamkowa infrastruktura oraz urzędujące tam instytucje  kulturalne biorą udział w najważniejszych imprezach filmowych w mieście.

Plakat Festiwalu "Ale kino!" 2012

Co ciekawe, Poznań ma aż trzy duże festiwale o międzynarodowym znaczeniu. Międzynarodowy Festiwal Filmów dla Dzieci i Młodzieży „Ale Kino!”, który w grudniu obchodzić będzie 50-lecie, to jeden z najbardziej znanych festiwali filmów dla młodej widowni na świecie. Prezentuje najnowszy dorobek kina aktorskiego i animowanego dla młodej widowni, obfituje w retrospektywy, warsztaty, spotkania, a przyznawane przez jury Złote Koziołki należą do bardzo pożądanych nagród filmowych. Jest to festiwal niezwykle przyjazny, organizowany w Multikinie, w ciepłej, świątecznej już aurze, a co najważniejsze, wszystkie seanse festiwalu wypełnione są szczelnie publicznością w różnym wieku. Jego producentem jest Centrum Sztuki Dziecka, a dyrektorem Jerzy Moszkowicz. 

Ostatnie lata przyniosły stolicy Wielkopolski dwie imprezy, których znaczenie i zasięg bardzo szybko rosną.

Animator, którego szósta edycja zakończyła się w lipcu 2013 roku, to jeden z najważniejszych festiwali animacji w Polsce -  prezentuje najnowsze dokonania w dziedzinie światowej animacji tradycyjnej oraz eksperymentalnej i muzycznej. Festiwal, organizowany przez Estradę Poznańską, silnie wspierany jest przez miasto, któremu najwyraźniej zależy na stworzeniu z animacji rozpoznawalnej marki Poznania, czemu sprzyja rosnący prestiż międzynarodowy imprezy. Już teraz Konkurs  Krótkich Metraży to reprezentatywny przegląd wszelkich trendów światowej animacji.

Zakończyła się niedawno trzecia edycja „Transatlantyku”, potężnego festiwalu organizowanego przez Jana A. P. Kaczmarka. Co ciekawe – tak jak siłą „Animatora” jest wyrazisty profil, tak „Transatlatyku”, paradoksalnie,  szeroka  formuła. W 2013 roku wzięła w festiwalu udział rekordowa liczba uczestników – ponad 60 tysięcy, a to dzięki właśnie temu bogactwu programowemu, licznych spotkaniom i imprezom edukacyjnym oraz wyjściu festiwalu poza obręb kina, w przestrzeń miejską. Jan A. P. Kaczmarek oparł się pokusie zorganizowania festiwalu stricte muzycznego, wprowadzając do programu kino artystyczne, Sundance, sacrum a nawet profanum w postaci kina kulinarnego. Czy nie jest bowiem tak, że od naszego człowieka w Hollywood wymagamy czegoś innego, zetknięcia z potężną machiną światowego przemysłu filmowego?

Katalog najważniejszych imprez filmowych w mieście uzupełnia „Off Cinema”, o którym warto pamiętać jako o jednym z najstarszych festiwali filmu młodego i niezależnego w kraju. Odbywa się również na Zamku, czego widocznym efektem są nagrody – Złote, Srebrne i Brązowe Zamki.

Jak widać, filmowy Poznań to przede wszystkim przestrzeń edukacji i upowszechniania kultury filmowej. Sprzyja temu dobra infrastruktura filmowa. I choć widzowie coraz chętniej korzystają z wygód Multikina czy Cinema City, kina tradycyjne w mieście to prawdziwe perełki. Obok wspomnianego „Pałacowego” należy wspomnieć piękne kino „Apollo”, które zostało postawione na początku lat 20. i legendarną „Muzę”, jedno z najstarszych kin w Polsce, założone w 1908 roku! Również w Poznaniu działa kino „Rialto”, pochodzące z 1939 roku, dzisiaj uważane za jedno z najlepszych kin studyjnych w Polsce, podobnie jak „Malta” nominowane do nagród Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej.

Kultura filmowa w Poznaniu znajduje dobrą pożywkę w postaci silnego ośrodka filmoznawczego na Uniwersytecie Adama Mickiewicza. Wśród kadry profesorskiej odpowiedzialnej za kształcenie przyszłych filmoznawców wymienić należy Małgorzatę i Marka Hendrykowskich, Krzysztofa Kozłowskiego, Mikołaja Jazdona, Wojciecha Otto, Andrzeja Szpulaka – wszyscy z Katedry Filmu, Telewizji i Nowych Mediów. Z kolei o dobrą pozycję poznańskiej animacji dba Uniwersytet Artystyczny, dawniej Akademia Sztuk Pięknych. Wydział filmu animowanego od lat ma opinię jednego z najlepszych w Polsce. Powstał w 1981 roku, początkowo jako Pracownia Filmu Animowanego, którą kierował wybitny reżyser Kazimierz Urbański. Jego absolwentami są dzisiejsi profesorowie i wykładowcy uczelni, między innymi prorektor Jacek Adamczak, Hieronim Neumann, Maciej Ćwiek i Piotr Muszalski.

Wydaje się, że Poznań nie zmieni w najbliższych latach zasadniczych kierunków polityki filmowej. Stawiając na rozwój festiwali filmowych, animację i sztukę dla dzieci, na pewno wyróżnia się spośród miast filmowej mapy Polski wyrazistym, ściśle określonym profilem.