Barbara Domaradzka – solo i w duecie

Barbara Domaradzka z urodzenia jest torunianką, ale całe swe zawodowe życie związała z Łodzią i Warszawą. Pracowała w pionie dźwiękowym blisko stu filmów fabularnych oraz seriali telewizyjnych, ale także kilku dokumentów, m.in. „Będziesz legendą człowieku” (2012) Marcina Koszałki, i jednej animacji – „Eden” (2001) Andrzeja Czeczota. To jej zawdzięczamy dźwięk do tak głośnych tytułów, jak m.in. „Kocham kino” (1987) Piotra Łazarkiewicza, „Koniec świata” (1988) i „Wrony” (1994) Doroty Kędzierzawskiej, „Kanalia” (1990) Tomasza Wiszniewskiego, „Łagodna” (1995) i „Egoiści” (2000) Mariusza Trelińskiego, „Słodko gorzki” (1996) Władysława Pasikowskiego, „Farba” (1997), „Szczęście świata” (2016) i „Piłsudski” (2019) Michała Rosy, „Szczęśliwy człowiek” (2000) Małgorzaty Szumowskiej, „Parę osób, mały czas” (2005) i „Braciszek” (2007) Andrzeja Barańskiego, „Chce się żyć” (2013) Macieja Pieprzycy, „Serce serduszko” (2014) Jana Jakuba Kolskiego, „Pani z przedszkola” (2014) Marcina Krzyształowicza.

Ma na swym koncie dwie nagrody Festiwali Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za najlepszy dźwięk: w 1991 roku dostała ją za „Diabły, diabły” (1991) Kędzierzawskiej, a dwa lata później za „Pożegnanie z Marią” (1993) Filipa Zylbera, oraz statuetkę Orła za „Obławę” (2012) Krzyształowicza (2013). Ponadto trzy filmy z jej dźwiękiem były nominowane do Orłów: w 1999 roku – „Nic” (1998) Kędzierzawskiej, rok później – „Fuks” (1999) Macieja Dutkiewicza, a w 2020 – „Pan T” (2019) Krzyształowicza. W większości wymienionych filmów pracowała w duecie ze swym mężem Piotrem, również znakomitym dźwiękowcem.