Marzena Więcek: Tylko życie przeżyte po swojemu ma sens

Artur Zaborski: Punktem wyjścia scenariusza „Kolekcji sukienek” był tekst „Mówią o sobie” Marty Rybarczyk.

Marzena Więcek: Szukając dramatu do realizacji w teatrze, natknęłam się w internecie na ten krótki tekst –  spis zwierzeń pięciu młodych kobiet, coś w stylu odpowiedzi udzielanych ankieterom. Intuicja podpowiadała mi, że dałoby się z tego zrobić materiał na film, choć był to tekst z pewnością bardziej do teatru. Pokazałam go scenarzyście Jackowi Kasprzyckiemu. Wspólnie rozpoczęliśmy pisanie scenariusza. W tekście Rybarczyk opowiadały o sobie młode kobiety. U nas są one starsze, bo robienie filmu o dwudziestoparolatkach nie interesowało mnie. Dwie bohaterki są podobne do tych z oryginału, mówią nawet w jakiejś części ich językiem. Natomiast reszta monologów została napisana przeze mnie zupełnie od nowa, podobnie jak dodatkowe sceny. Zrobienie tego filmu pociągało mnie również ze względu na formę, z którą miałam się zmierzyć, z pewnością ryzykowną, bo opartą głównie na monologach, bez klasycznej akcji i typowej struktury fabularnej.

Zebrała pani śmietankę polskich aktorów. Jak udało się ich wszystkich nakłonić do tego spotkania i pogodzić ich ściśle wypełniony kalendarz?

Wszystkich aktorów znałam wcześniej, z wieloma przyjaźnię się od lat, z niektórymi pracowałam na innych planach jako aktorka. Znali mnie, moje wcześniejsze projekty i mieli do mnie pełne zaufanie. A propozycje zagrania wyglądały tak jak zwykle – wysłałam scenariusz, zaproponowałam konkretną rolę, w której widziałam daną osobę. Pogodzenie „kalendarzówek” nie było konieczne, historie poszczególnych postaci zostały połączone dopiero w montażu, a wcześniej w mojej głowie. Graliśmy każdą aktorkę osobno. Jedynie ja i Zbyszek Zamachowski spotkaliśmy się na planie jako aktorzy.

Jak wyglądało obdzielanie rolami? Według jakiego klucza?

Nie było klucza. Niektóre role miałam już obsadzone w myślach na etapie pisania scenariusza i szczęśliwie udało się, że aktorki zgodziły się zagrać. Wtedy rozpoczęły się zdjęcia. W międzyczasie układało się w mojej wyobraźni, kto mógłby zagrać pozostałe postaci. Jeśli chodzi o rolę męską, od początku miał ją wykreować Krzysiu Globisz. Zgodził się, jeszcze zanim przeczytał scenariusz. Dosłownie kilka dni przed planowanymi zdjęciami dowiedziałam się o ciężkiej chorobie Krzysia od jego żony. Ze względów osobistych bardzo długo nie umiałam zaproponować tej roli innemu aktorowi. W końcu się przełamałam. Zbyszek zagrał oczywiście wspaniale. Pozostała też nadzieja, że jeszcze kiedyś los pozwoli mi popracować z Krzysiem Globiszem.

Sama występuje pani w podwójnej roli – reżyserki, współscenarzystki i aktorki. Interesuje panią kino autorskie?

Tak, interesuje mnie takie kino, ale zawsze chętnie wezmę udział we wszystkim, co ma sens. Niezależnie od tego, czy to będzie moje, czy nie moje. Może jestem niedzisiejsza albo dziwna, ale we wszystkim, co robię, szukam tego sensu.