Kino Muza: Wkraczając w kolejne dekady

Zmieniały się nazwy: Teatr Apollo, Colosseum, Europa, Świt, Zentral Lichtspiele, Wolność, wreszcie Muza. Zmieniały się państwa i administracje dookoła: Prowincja Poznańska w II Rzeszy, II Rzeczpospolita, Kraj Warty w III Rzeszy, Polska Rzeczpospolita Ludowa, III Rzeczpospolita. W niespotykany jak na polską rzeczywistość sposób nie zmieniała się co prawda nazwa ulicy – Św. Marcin (Sankt Martin Strasse), przeobraziła się za to jej numeracja, stąd budynek kina „przemieścił się” ze Św. Marcin 65 na Św. Marcin 30. W istocie nie drgnął ani o centymetr, zwyczajem kin powstających na początku ubiegłego stulecia, schowany na podwórku stylowej mieszczańskiej kamienicy w centrum miasta. Przetrwał wszystkie dziejowe zawieruchy, a w końcu zaczął uchodzić za najstarsze funkcjonujące nieprzerwanie kino w Polsce. W Szczecinie doszukano się później informacji, iż tamtejsze kino Pionier miało rozpocząć swoją działalność dwa lata przed oficjalną inauguracją i nawet uzyskano stosowny wpis w Księdze Rekordów Guinessa. „Księga Guinessa locuta, causa finita” i poznańskiemu kinu pozostaje dziś jedynie miano „drugiego najstarszego kina w Polsce i jednego z najstarszych na świecie”.

W Poznaniu nikt się tym specjalnie nie przejmuje, bo zaskakująco, jak na „jedno z najstarszych kin na świecie”, dzisiejsza Muza nie jest skoncentrowana na celebrowaniu swej przeszłości i odwołaniach do belle époque, ale przede wszystkim ma plany na przetrwanie w XXI stuleciu. Owszem, z okazji przypadającej w grudniu 2008 roku rocznicy stulecia powstania kina, przed jego wejściem, odegrano urokliwą inscenizację przygotowaną przez poznański Teatr u Przyjaciół, w której to mieszczanie w strojach z epoki zmierzali na seans niczym sto lat wcześniej. Rocznicę celebrowano jednak nie bankietami, ale poprzez cykl pokazów stu specjalnie wyselekcjonowanych filmów. Jak na kino studyjne przystało. Muza co prawda w jednym ze swoich wcześniejszych przedwojennych wcieleń specjalizowała się w kinie sensacyjnym i przygodowym, ale po wojnie zupełnie inaczej zaczęła określać swoją pozycję. Szyld przed głównym wejściem opatrzono napisem „kino dobrych filmów”, a w Muzie rozpoczął działalność aktywny po dziś dzień i liczący sobie już ponad pół wieku DKF „Kamera”.

Specjalizacja jest też sekretem przetrwania Muzy na początku nowego stulecia oraz teraźniejszej dobrej kondycji kina. Stworzenie wyraźnego profilu repertuarowego było bowiem celem jaki postawiła przed sobą młoda dynamiczna kierowniczka kina – Małgorzata Kuzdra – kiedy w 2007 roku obejmowała swoją funkcję. Postawiła na kino artystyczne i tytuły, które trudno obejrzeć w multipleksach. Opłaciło się. Już w ciągu pierwszego roku zwiększyła sprzedaż biletów o ponad sto procent. Dobrej pozycji kina nie zachwiała roszada właścicielska. Wcześniejszego dyspozytora kina, firmę Gutek Film, zastąpiła bowiem miejska instytucja kultury – Estrada Poznańska. Sukces Kuzdry oraz jej współpracowników łatwo pojąć, przeglądając listy poznańskich kin z czasów pierwszej dekady transformacji. Stolicy Wielkopolski nie ominął zauważalny w całym kraju proces zanikania tradycyjnych jednosalowych budynków kinowych, w centrach dużych miast zastępowanych przez wielosalowe multipleksy, wplecione w architekturę galerii handlowych. Spośród działających, pod koniec ubiegłego stulecia, w centrum miasta, dwunastu tradycyjnych kin przetrwały zaledwie cztery.