„Do widzenia, do jutra…” – zatrzymana ulotność

Nakręcony w roku 1960 przez Janusza Morgensterna film nie grzeszy nadzwyczaj atrakcyjną  fabułą. Przeciwnie. Opowiada banalną historię krótkiej znajomości animatora gdańskiego teatru studenckiego i nastoletniej córki zagranicznego konsula. Dlaczego po latach stał się  filmem kultowym, wciąż chętnie oglądanym przez różne pokolenia widzów?
No właśnie – dlaczego stał się, choć wtedy, gdy pojawił się na ekranach, wcale nie został przyjęty entuzjastycznie? Owszem, zauważano jego oryginalność oraz „nowofalowość“, podkreślano, że  przełamuje nurt wojenno-rozliczeniowy w polskim kinie i nagradzano za granicą (na festiwalach w Stratford i Melbourne), ale wytykano też niespójność dramaturgiczną, pretensjonalność niektórych dialogów oraz nadmierną teatralność.
"Do widzenia, do jutra" to reżyserski debiut  38-letniego Morgensterna, który wcześniej przez lata był asystentem oraz II reżyserem – przy filmach Wandy Jakubowskiej („Opowieść atlantycka”), Andrzeja Wajdy („Kanał”, „Popiół i diament”, „Lotna”) i Jerzego Kawalerowicza („Prawdziwy koniec wielkiej wojny”). Współtworzył nowe oblicze naszego powojennego kina i Polską Szkołę Filmową, pracując na planach „poważnych filmów“ starszych i młodszych od siebie (Wajda) reżyserów. Pośród realizatorów „Do widzenia, do jutra…” on był najstarszy. Tyle, że znał się z młodszymi o pięć, dziesięć lat artystami, m.in. ze Zbigniewem Cybulskim, Bogumiłem Kobielą, Wowo Bielickim, Krzysztofem Komedą, Romanem Polańskim. Spotykał się z nimi na warsztatach szkół artystycznych w Jadwisinie, w słynnym wówczas gdańskim satyrycznym teatrzyku Bim-Bom, na jazzowych koncertach na Kalatówkach, a z niektórymi także na planach filmowych. Te znajomości zaowocowały projektem filmu o młodym pokoleniu czasu popaździernikowej odwilży, o ludziach, którzy zaznaczają swą odrębność i wnoszą do życia „świeże uczucia“ i „nowego ducha“.  
Fama głosiła, że scenariusz filmu oparty został głównie na przeżyciach i doświadczeniach Zbyszka Cybulskiego, a ekranowy romans Polaka z młodą Francuzką  zaczerpnięto z jego biografii. Kilkanaście lat temu znany trójmiejski lekarz obwieścił, że to on opowiedział aktorowi oraz reżyserowi historię swojej przygody z córką konsula i dzięki niemu trafiła ona do scenariusza filmu. Jak było naprawdę? Kto kogo i czym zainspirował? Ile scen było improwizowanych? .