Epikryza

Piotr Szulkin to – bez wątpienia – jedna z ciekawszych indywidualności polskiego kina. Niestety, od 2003 roku, w którym zrealizował „Ubu króla” – milczy, tzn. nie kręci filmów, poświęcając się wyłącznie pracy teatralnej, pedagogicznej i literackiej. Wielka szkoda, bo Szulkin tworzył filmy w pełni autorskie, niezwykle oryginalne, zarówno w warstwie wizualnej, jak i myślowej. To skrajnie kreacyjne kino żywiło się jednak w dużej mierze naszą rzeczywistością. Dzięki wyszukanej metaforze, subtelnej przenośni, wreszcie – poetyce groteski potrafił ten niekonwencjonalny artysta sformułować wiele istotnych uwag na temat tego, co najbardziej zagraża współczesnemu człowiekowi, a więc manipulacji, kłamstwa, samotności. Bo swe opowieści umiejscawiał najczęściej w świecie niedalekiej przyszłości, pozbawionym wszelkich podstawowych wartości. „Golem” (1979), „Wojna światów. Następne pokolenie” (1981), „O-bi, O-ba. Koniec cywilizacji” (1984) czy „Ga, Ga. Chwała bohaterom” (1985) są tego najlepszymi przykładami.

„Epikryza” – jak określa wydawca – to proza egzystencjalna. Komiczny, groteskowy, depresyjny i surrealny obraz świata. Potężna dawka zgorzknienia, przegrania, choroby zaserwowana wszystkim między oczy. Komizm i śmiech splata się z dramatem bohaterów. Tytuł zaczerpnął autor z medycyny, epikryza (łac. epicrisis) to termin służący do określenia analizy postępowania lekarskiego po zakończeniu całego procesu diagnostyczno-leczniczego.