Chłopaki niech płaczą

Któż nie pamięta jego wspaniałego debiutu aktorskiego w tytułowej roli serialu Grzegorza Warchoła „Życie Kamila Kuranta", opartego na przedwojennych powieściach Zbigniewa Uniłowskiego, postaci nieśmiałego Tomka z „Krótkiego filmu o miłości" Krzysztofa Kieślowskiego czy nagrodzoną na festiwalu w Karlowych Warach kreację w „Zabić Sekala" Vladimira Michaléka. Zagrał w blisko stu filmach i serialach telewizyjnych. W 1989 roku czytelnicy miesięcznika „Film” uhonorowali go Złotą Kaczką jako najlepszego polskiego aktora roku 1988. Wyreżyserował kilka popularnych, wręcz kultowych komedii, m.in. „Sztos", „Chłopaki nie płaczą", „Poranek kojota".  I nagle, przed kilku laty, musiał poważnie ograniczyć zawodową aktywność, a to za sprawą groźnej i nieprzyjemnej choroby, która go nagle i niespodziewanie zaatakowała, narażając m.in. na wiele obraźliwych opinii i złośliwych hejtów.

Ta momentami refleksyjna, momentami dowcipna książka powstała z potrzeby dialogu z fanami, który na płaszczyźnie aktorskiej czy reżyserskiej został ostatnio poważnie ograniczony. „Przede wszystkim noszę w sercu kilka wyrzutów sumienia. Chciałbym więc parę osób przeprosić, rozliczyć się z przeszłością, przyznać do błędów. Chcę też opowiedzieć o swoim życiu i wyjaśnić sprawy, które w ostatnich latach budziły w mediach sporo niezdrowych emocji. (…) Tak naprawdę zdecydowałem się na tak desperacki krok jak książka dlatego, że jest to dla mnie jedyna być może szansa porozmawiania z ludźmi. Szansa, której w życiu nie mam, bo nie spotykam już prawie nikogo w taki sposób, w jaki spotykałem kiedyś” – wyznaje Lubaszenko. Fascynująca, przejmująca lektura, w której często niezbyt miłe sprawy łagodzone są rozbrajającym poczuciem humoru.