Pisz pan książkę!

Zbigniew Buczkowski w dzieciństwie mieszkał niedaleko warszawskiej Wytwórni Filmów Dokumentalnych. Dzięki sąsiadce, która dorabiała – jako statystka – już w wieku dwunastu lat trafił do filmu. Całkowicie przypadkowo – jak wyznaje – znalazł się w obsadzie „Dziewczyn do wzięcia” (1972) Janusza Kondratiuka. To spowodowało, że porzucił wyuczony zawód mechanika-elektryka i stał się filmowym „chłopcem do wzięcia”. Do szkoły filmowej wprawdzie się nie dostał, ale zagrał w ponad 180 filmach i serialach, niejako po drodze zdając estradowy egzamin eksternistyczny. Grał m.in. u Stanisława Barei, Jacka Bromskiego, Sylwestra Chęcińskiego, Tadeusza Chmielewskiego, Jerzego Domaradzkiego, Krzysztofa Gradowskiego, Janusza i Andrzeja Kondratiuków, Marka Koterskiego, Jana Łomnickiego, Janusza Majewskiego, Wojciecha Marczewskiego, Marka Piwowskiego, Piotra Szulkina, Andrzeja Wajdy, Janusza Zaorskiego, Tomasza Zygadły, czyli prawie wszystkich znaczących reżyserów.

Teraz przyszła pora, żeby o tym wszystkim napisać. „Ta myśl zakiełkowała w mojej głowie na bazarze” – przyznaje aktor, gdzie często raczył jego pracowników i klientów swymi opowieściami. Był wśród nich także pan Tadzio, właściciel stoiska z nabiałem. Jedna z takich opowieści zakończyła się stanowczą konstatacją handlowca: „Pan to powinieneś, panie Zbyszku, książkę napisać!”. „Pomyślałem – wyznaje – jestem szczęśliwym mężem, ojcem i dziadkiem, spełnionym aktorem, który zagrał w ponad stu osiemdziesięciu filmach, nagrałem płytę, może faktycznie przyszedł teraz czas na pisanie”. I napisał książkę, od której nie można się oderwać – dowcipną, wzruszającą. I bardzo „warszawską”, choć od ponad trzydziestu lat mieszka w… Piasecznie.