Taka zabawna historia

Krzysztof Kowalewski zagrał w ponad 120 filmach i serialach telewizyjnych, a także wystąpił ponad tysiąc razy w słuchowiskach radiowych. „Gdyby kawałki z moich ról we mnie zostawały, byłbym nienormalny” – powiedział w jednym z wywiadów.

Po raz pierwszy na ekranie pojawił się – jako łucznik – w Sienkiewiczowskich „Krzyżakach” (1960) wyreżyserowanych przez Aleksandra Forda, ale większą rolę – Rocha Kowalskiego – zagrał dopiero w ekranizacji „Potopu” (1974), dokonanej przez Jerzego Hoffmana. Pierwszą główną rolę dostał od Stanisława Barei w pełnym absurdalnego humoru, ale i suspensu „Brunecie wieczorową porą” (1976). Później jeszcze brawurowo zagrał w jego dwóch filmach: „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz” (1978) oraz w „Misu” (1980). Pewnym przedłużeniem tamtych kreacji okazały się role w „Nic śmiesznego” (1995) Marka Koterskiego, „Rozmowach kontrolowanych” (1991) Sylwestra Chęcińskiego i „Rysiu” (2007) Stanisława Tyma.

Dla większości swych wielbicieli kojarzy się jednak z bohaterem cyklu komediowych słuchowisk radiowych Jacka Janczarskiego „Kocham pana, panie Sułku”. Był bohaterem książki Romana Dziewońskiego „Skarpetka w ręku. Krzysztof Kowalewski w garderobie”. Znakomitym jej dopełnieniem jest „Taka zabawna historia”, czyli wywiad-rzeka, jaki z aktorem przeprowadził Juliusz Ćwieluch. Rozmowa frapująca, inteligentna, momentami dowcipna, chwilami refleksyjna. Oto próbka: „Głupim można być od urodzenia. A zmałpieć mogą niestety ludzie, którzy wcale nie są głupi. To sytuacja, w której się znaleźli, powoduje, że małpieją. Główne objawy małpienia to próżność w rozmiarach karykaturalnych. A ja na szczęście takich objawów nie miałem. Wrodzona autoironia mnie przed tym ratowała”.