Obywatel Stuhr. Z Jerzym i Maciejem rozmawia Ewa Winnicka

Ta frapująca książka to swego rodzaju „trójpak”: składa się bowiem ze scenariusza najnowszego filmu Jerzego Stuhra „Obywatel” oraz z rozmów z odtwórcami roli tytułowej – ojcem i synem.

Obaj nie czytali swoich wypowiedzi przed publikacją. „Teraz po raz pierwszy dowiedzą się, jak postrzegają to, co za nimi, i to, co przed nimi. W Polsce, we własnej rodzinie” – czytamy na tylnej okładce książki. A za nimi udany, niezwykle ważny film, a przed nimi – głównie ujadanie, nie tylko prawicowych mediów. „Obce mi są odczucia euforii, ale także czarna rozpacz. Nazwałbym mój stan łagodną rezygnacją. Staram się być obywatelem mojego kraju. To wszystko” – wyznaje Stuhr senior. „Staram się być dobrym obywatelem. Chodzę na wybory w przekonaniu, że głosuję dobrze, za zmianami na lepsze. Od czasu do czasu, mimo że jestem tylko aktorem, zabieram głos w różnych sprawach, ważnych dla mnie, choć myślę, że i dla wszystkich” – dodaje Stuhr junior.

W „Obywatelu” przechodzimy z Jerzym Stuhrem (scenarzystą, reżyserem i odtwórcą roli tytułowej) i Maciejem (który wciela się w głównego bohatera z jego młodzieńczych lat) przez całą polską rzeczywistość czasów powojennych – od lat pięćdziesiątych po chwilę obecną. Stuhr często powtarza, że wielki wpływ na niego jako artystę, a także człowieka wywarł Krzysztof Kieślowski. Nad „Obywatelem” unosi się ponadto duch Andrzeja Munka, notabene także można go było dostrzec w jego wcześniejszych realizacjach (choćby „Obywatel Piszczyk” Andrzeja Kotkowskiego). Najnowszy film Stuhra – tak jak dzieła Munka – bawi, przejmuje, ale i boli. Lecz opowiedzieć szczerze i uczciwie o tym wszystkim, o czym opowiedział autor  „Obywatela”, nie można było tak, żeby nie bolało.