Wieża malowana. Wspomnienia o Wojciechu Siemionie

Wojciech Siemion (1928-2010) już jako uczeń statystował w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu. Studiując prawo na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, jednocześnie uczęszczał do Studia Dramatycznego Karola Borowskiego. Prawnikiem nie został, całkowicie poświęcił się sztuce aktorskiej. Grał w teatrach: Polskim w Szczecinie (1950-51), Ateneum (1951-1955), Młodej Warszawy (1955-57), Komedia (1957-62 i 1966-68), Narodowym (1962-63, 1964-65, 1972-83), Powszechnym (1963-64) i Ludowym (1970-72) w Warszawie, a także Polskim we Wrocławiu (1968-69). Od roku 1972 występował w Starej Prochowni, której był założycielem i (do 2002 roku) dyrektorem. W latach sześćdziesiątych związał się ze Studenckim Teatrem Satyryków (STS), później występował w kabarecie Pod Egidą. Wystąpił w ponad siedemdziesięciu filmach i serialach, m.in. w „Eroice” (1957) i „Zezowatym szczęściu” (1960) Andrzeja Munka, „Salcie” (1965) Tadeusza Konwickiego, „Ziemi obiecanej” (1975) Andrzeja Wajdy, „Ubu Królu” (2003) Piotra Szulkina. Fascynował się sztuką prymitywną; był twórcą Wiejskiej Galerii Sztuki w Petrykozach.

W książce Józefa Plessa, bliskiego przyjaciela aktora, Wojciecha Siemiona wspominają m.in.: Anna Chodakowska, Kira Gałczyńska, Alina Janowska, Joanna Kasperska, Maria Szyszkowska, Ernest Bryll, Zbigniew Jerzyna, Marian Konieczny, Franciszek Maśluszczak, Daniel Olbrychski, Jan Pietrzak, Tadeusz Woźniak.