Harun Farocki. Pierwszy raz w Warszawie

Harin Farocki – człowiek-orkiestra: reżyser, scenarzysta, operator, montażysta, producent, aktor niemiecki. Zajmuje się także teorią filmu, kurator wystaw plastycznych, pedagog. Urodził się 1 września 1944 roku w czeskim miasteczku Nowý Jičín. Absolwent Niemieckiej Akademii Filmowo-Telewizyjnej w Berlinie. W latach 1974-1984 wydawał pismo „Filmkritik”. Wykładowca wielu szkół filmowych i plastycznych, m.in. w Berkeley, Berlinie, Düsseldorfie, Hamburgu, Monachium, Stuttgarcie. Od 2004 roku jest profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Autor kilkudziesięciu filmów dokumentalnych oraz krótkich form fabularnych, w których eksperymentuje z filmowymi środkami wyrazu, także wielu wideoinstalacji i performance'ów. W dokumencie często sięga do formuły kina bezpośredniego, autor filmów kompilacyjnych, montażowych, a także esejów dokumentalnych. Szczególnie pasjonują go – jak podkreśla – problemy audiowizualności współczesnego świata. Interesują go różnorodne – nieraz bardzo odległe od siebie – tematy. I tak, „Robotnicy opuszczają fabrykę” („Arbeiterverlassen die Fabrik”, 1995) to filmowy esej, w którym pamiętny film braci Lumière niemiecki artysta potraktował jako punkt wyjścia dla politycznego i kulturowego przeglądu historii kina i jego związków z przemysłem, w zrealizowanych wspólnie z Andrei Ujicą „Wideogramach rewolucji” („Videogramme einer Revolution”, 1992) stworzył zapis zmian ustrojowych w Rumunii, „Martwa natura” („Stilleben”, 1997) to refleksja na temat wykorzystania martwej natury w malarstwie dawnych epok oraz we współczesnym świecie reklamy i show-biznesu, a „Przez porównanie” („Zum Vergleich”, 2009) poświęca specyfice i organizacji pracy w różnych zakątkach współczesnego świata. Jego eksperymentalne prace filmowo-plastyczne pokazywane były w wielu prestiżowych galeriach, m.in. Berlina, Londynu, Los Angeles, Nowego Jorku i Paryża. W Polsce twórczość Farockiego prezentowana była m.in. w krakowskiej Galerii Starmach (2007), a także na wrocławskim festiwalu Era Nowe Horyzonty (2009).

Książka, będąca jednocześnie katalogiem warszawskiej wystawy niemieckiego artysty w Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski (11.05.-19.08.2012), składa się z następujących rozdziałów: „Zobaczyć to, co widać – o sposobie pracy Haruna Farockiego” Jana Verwoerta, „Śmierć przez napalm” Diedricha Diederichsena, „Rozbijanie obrazów – o filmach Haruna Farockiego rozmawiają Andrzej Leśniak, Kuba Mikurda i Paweł Mościcki” oraz „Dziennik Futbolowy”, „Jak pokazywać ofiary?” i „Poważne gry” Haruna Farockiego.