Autobiografia

Krzysztof Kieślowski znany jest na całym świecie jako autor wspaniałych, poruszających filmów fabularnych: cyklu telewizyjnego „Dekalog” (1988), „Podwójnego życia Weroniki” (1991) czy tryptyku „Trzy kolory: Niebieski. Biały. Czerwony” (1993-1994). Wprawdzie już zrealizowany dekadę wcześniej „Amator” (1979) przyniósł mu prestiżowe nagrody w Moskwie, Berlinie i Chicago, ale tak naprawdę międzynarodowa kariera polskiego artysty nabrała rozpędu dopiero od „Dekalogu” i pełnometrażowych filmów kinowych, będących rozwinięciem dwóch jego części: „Krótkiego filmu o zabijaniu” (1987) i  „Krótkiego filmu o miłości” (1988). Ten pierwszy został uhonorowany w Cannes nagrodą jury oraz nagrodą FIPRESCI, a także statuetką Feliksa (Europejska Nagroda Filmowa), ten drugi – trzema laurami w San Sebastian (Nagroda Specjalna Jury, FIPRESCI oraz OCIC), a także cennymi trofeami na festiwalach w Chicago, Genewie, Sao Paulo i Strasburgu. Dzięki tym filmom, a także następnym fabułom zrealizowanym w koprodukcji międzynarodowej („Podwójne życie Weroniki”, „Trzy kolory. Niebieski, Biały. Czerwony”) Kieślowski został szybko włączony przez krytykę, ale i publiczność – o czym świadczą zarówno znakomite recenzje, jak i wysokie wyniki frekwencyjne na jego filmach – do grona najlepszych reżyserów na świecie uprawiających kino autorskie. Mało kto za granicą pamięta, że autor „Amatora” to czołowy polski dokumentalista, a zanim zaczął zdobywać prestiżowe laury za filmy fabularne, na wielu festiwalach poświęconych krótkiemu metrażowi (Lille, Mannheim, Nyon, Oberhausen, Kraków) nagradzano jego najlepsze dokumenty. W rozmowie ze Stanisławem Zawiślińskim, biografem i wielkim znawcą twórczości Kieślowskiego, autor „Amatora” powiedział: „Każdy człowiek chce zmieniać świat, kiedy zaczyna cokolwiek robić. Ja chyba nie liczyłem na to, że można zmienić świat w dosłownym tego słowa znaczeniu. Myślałem, że uda się ten świat opisać". I udało się. Nie tylko jego zewnętrzny aspekt, ale i wewnętrzny. Zaczynał karierę jako dokumentalista. I takim do końca – pomimo uprawiania kina fabularnego – pozostał. Dokumentalistą ludzkich wnętrz.

„Ponad piętnaście lat po śmierci reżysera filmy Krzysztofa Kieślowskiego niezmiennie fascynują widzów na całym świecie. W 'Autobiografii' reżyser 'Przypadku' i 'Dekalogu' opowiada o swojej młodości, pracy i międzynarodowej karierze z ironią i charakterystycznym poczuciem humoru. Wspomina epizod ze szkoły strażackiej, komisję wojskową, która uznała go za schizofrenika, i egzaminy do Szkoły Filmowej w Łodzi, gdzie zdawał trzy razy. Mało kto wie, że Kieślowski chciał zostać reżyserem... teatralnym. Jego droga zawodowa jest nie mniej interesująca: od filmów dokumentalnych, przez pierwszą fabułę, aż po szeroko komentowane 'Podwójne życie Weroniki' i 'Trzy kolory'. Kulisy ich powstawania i świetne anegdoty zachęcają do nowego spojrzenia na kino Krzysztofa Kieślowskiego” – zapewnia wydawca.