Aleksander Zelwerowicz t. I i II

Aleksander Zelwerowicz (1877-1955) – aktor, reżyser, dyrektor teatrów, pedagog – był jednym z najznakomitszych artystów sceny polskiej. Absolwent Wyższej Szkoły Handlowej im. Kronenberga w Warszawie oraz Klasy Dykcji i Deklamacji przy stołecznym Towarzystwie Muzycznym (1987). W teatrze zadebiutował w 1896 roku. Zagrał około 900 ról, wyreżyserował blisko 280 przedstawień. Wystąpił w ponad dwudziestu polskich filmach, głównie przedwojennych, m.in. w „Przesądach" (1912) Józefa Ostoi-Sulnickiego, „Obronie Częstochowy" (1913) Edwarda Puchalskiego, „Tajemnicy pokoju numer 100" (1913) Stanisława Sebela, „Huraganie" (1928) Józefa Lejtesa, „Księżnej łowickiej" (1932) Janusza Warneckiego i Mieczysława Krawicza, „Trzech sercach" (1939) Michała Waszyńskiego, „Dwóch godzinach" (1946) Stanisława Wohla i Józefa Wyszomirskiego.

„Całą tę egzystencję Aleksandra Zelwerowicza – życie artysty, malownicze i znamienne, charakterystyczne i niepowtarzalne, skomplikowane i komplikowane, a nigdy nie ułatwione – przypomina i ustanawia, rekonstruuje i konstruuje, wskrzesza i kreuje wspaniała książka, monografia biograficzna Barbary Osterloff. (...) To wersja «do czytania» poświęconej Zelwerowiczowi dysertacji doktorskiej p. Osterloff. Rzecz powstawała z benedyktyńską pracowitością i dokładnością, ale z artystowskim rozmachem, pisarską wyobraźnią i polotem. Źródła, dokumenty i materiały autorka zebrała z dwóch kontynentów, a poddawała je krytyce czasami wręcz detektywistycznej. Rytmem książki jest rytm ludzkiego życia. Zasadą chronologia. Zelwerowicz został opowiedziany od urodzin do śmierci. Ujęty w osiem części. Część dziewiąta Fenomen Zelwerowicza to fenomenologiczne studium trzech wcieleń i ucieleśnień bohatera: aktora, artysty teatru, nauczyciela" – pisze o pracy prof. Barbary Osterloff – która została uhonorowana nagrodą Warszawskiej Premiery Literackiej jako najlepsza książka marca 2012 roku – znany krytyk i historyk teatru Henryk Izydor Rogacki.