Nie lubię poniedziałku

Włoski przemysłowiec Francesco Romanelli przybywa do Warszawy w sprawach handlowych. Już na lotnisku zaczyna go prześladować pech. Powitany uroczyście przez oczekujących Polaków, wsiada do niewłaściwej taksówki. Pozostawiony sam w centrum miasta przeżywa niezwykłe przygody, które splatają się z perypetiami innych filmowych bohaterów. Wszyscy mają pecha w ten pierwszy dzień tygodnia. Milicjant regulujący ruchem musi równocześnie opiekować się małym synkiem, bo w przedszkolu panuje różyczka. Delegat z gminnej spółdzielni desperacko poszukuje części do kombajnu. Sprzedawczyni kosmetyków udaje się do biura matrymonialnego w celu znalezienia ognistego bruneta. Odurzający zapach perfum stale pobudzają erotycznie i związki zawodowe postanowiły zafundować jej kochanka. W biurze matrymonialnym wykryto manko. Pojawienie się Francesca wybawia je z trudnej sytuacji, Włoch trafia wprost w objęcia seksownej sprzedawczyni. Jest nią oczarowany, ale zwycięża poczucie obowiązku. Odchodzi, aby poszukiwać polskich kontrahentów. Przypadkowo udaremnia napad na bank dwóm pechowym bandytom. Tu znajdują go wreszcie Polacy. Poniedziałek dobiega końca. Prawie wszystkie problemy bohaterów zostają jakoś rozwiązane. Romanelli podpisuje międzynarodową umowę i udaje się na randkę z seksowną sprzedawczynią.
Satyra na polską rzeczywistość wczesnych lat siedemdziesiątych. Codzienność ukazana jako świat absurdu. Najzwyklejsze na pozór sprawy załatwia się karkołomnymi metodami. W naturzelłudzi tworzących tę groteskową codzienność spryt sąsiaduje z beztroską głupotą.