Mniejsze niebo

Artur, czterdziestopięcioletni naukowiec, od dziewięciu dni mieszka na dworcu kolejowym. Jego kolega Filip próbuje nakłonić go do wyjaśnienia powodów tej niezwykłej decyzji. Bez rezultatu. Filip za wszelką cenę pragnie pomóc Arturowi i prosi doktora Barcza, specjalistę chorób nerwowych, o interwencję. Mijają dni. Wałęsający się po terenie dworca Artur zaczyna budzić podejrzenia pracowników stacji. Tymczasem jego żona Elżbieta wybiera się na przyjęcie, na którym ma być obecny Marek, znany i popularny dziennikarz telewizyjny, jej dawna miłość. Marek ma kłopoty zawodowe, od dawna nie zrealizował niczego i ma być zwolniony z pracy. Następna rozmowa Artura z doktorem Barczem także kończy się fiaskiem. Daniel dowiedział się z plotek w szkole, że jego ojciec zwariował i mieszka na dworcu. Ich rozmowa także nie zmienia sytuacji. Artur jest nieugięty. Na przyjęciu Elżbieta spotyka Marka. Dziennikarz zainteresował się historią Artura i pragnie zrobić reportaż, który stanie się telewizyjnym przebojem. Otrzymuje zgodę redakcji i następnego dnia z ekipą telewizyjną udaje się na dworzec. Decyduje się na użycie ukrytej kamery i mikrofonu. Artur szybko zdaje sobie sprawę, że kamera i natrętny człowiek, który chce go nakłonić do zwierzeń, są jeszcze jedną formą zaszczucia.
Ucieka przed kamerą, lecz w pewnym momencie zostaje przez nią „schwytany”. Bezsilny, próbuje ostatniej szansy ucieczki. Wspina się na stalową konstrukcję dachu dworca. Kamera prowadzi go na sam szczyt. Głos z megafonu wzywa Artura do zejścia. Przez szklaną powłokę widać zarys jego sylwetki. Nagły upadek Artura i tragiczna śmierć na dworcowym peronie - to ostatnia scena filmu.
Sugestywny zapis procesu buntu jednostki przeciw światu, w którym żyje. Ważny głos o potrzebie tolerancji i konieczności rozumienia motywów postępowania drugiego człowieka oraz szacunku dla jego wyborów i decyzji.